“ค่ะ ไม่ต้องรับผิดชอบค่ะ พี่กันต์จอดทำไมคะจะเข้าห้องน้ำเหรอ”
“เปล่าครับ แต่พี่จะให้ยาหยีรับผิดชอบต่างหาก”
“รับผิดชอบ? รับผิดชอบอะไรคะ”
“รับผิดชอบ...เรื่องเมื่อสามปีก่อนไงครับ ที่หยีถอยมาชนรถพี่แถมยังต้องให้พี่ขับรถคู่กรณีเข้าไปจอดให้อีก”
“...” ! เขาจำได้เหรอ?
“พี่กันต์...” จะถามว่าจำได้เหรอคะแต่อยู่ ๆ คอก็แห้งขึ้นมาทันทีแถมเสียงก็ไม่ออกมาด้วย
“เด็กปีหนึ่งหน้าตาสวยแต่โก๊ะขนาดนั้นใครจะจำไม่ได้ล่ะครับ” เขาหันมามองหน้าฉันแล้วตอบเหมือนรู้ทันความคิดพร้อมกับแววตาที่แปลกออกไป มันมีประกายวิววับระยิบระยับชอบกล แต่ฉันไม่มีเวลามองตาเขาเพื่อค้นหาความหมายของมันนานหรอกนะคะเพราะกำลังอายเขา เขินอายหนักมาก -///-
“...” ตอนนี้ฉันได้แต่ก้มหน้าหลบความอาย จะไม่ให้อายได้ยังไงเพิ่งเล่าให้เขาฟังว่าเคยไปขับรถชนคนอื่นเล่าแล้วก็เขินจนหน้าแดง เขาไม่รู้เลยมั้งคะว่าฉันหมายถึงตัวเอง จำได้ขนาดนี้เขารู้หมดแล้วล่ะว่
