“ยาหยีขา ตื่นได้แล้ว”
“อื้อ~”
“สี่โมงเย็นแล้วครับ ตื่นได้แล้วเด็กขี้เซา” ผมนั่งลงที่พื้นห้องนั่งเล่นแล้วก็ปลุกคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟามาหลายชั่วโมง กินข้าวเที่ยงเสร็จเธอก็เป็นคนชวนผมนดูหนังแต่ดูได้แค่ยี่สิบนาทีก็ฟุบหน้าลงไปแล้ว
“อื้อ~ หยีจะนอน” น่ารัก โคตรน่ารักเลยเมียใครวะ ที่จริงผมก็ไม่อยากปลุกหรอกครับเห็นนอนกรนเป็นหมูน้อยแล้วมันน่ารักจริง ๆ แต่จะเย็นผมกลัวยาหยีตื่นขึ้นมาแล้วจะปวดหัวแล้วอีกอย่างก็อยากพาไปเดินเล่นด้วย
“ถ้าไม่ตื่นพี่จะจุ๊บนะคะ ตื่นได้แล้วหยีนอนมาหลายชั่วโมงแล้วนะ”
“อื้อ! อย่านะพี่กันต์” หึ ๆ แค่ขู่ว่าจะจุ๊บคนขี้เซาก็ลืมตาตื่นแทบไม่ทัน
จุ๊บ!
เพี๊ยะ!
“มาหอมแก้มทำไม! ก็ตื่นแล้วนี่ไง!” โคตรดุแค่หอมแก้มนิดเดียวเอง แก้มเมียนะครับไม่ใช่แก้มใครที่ไหน
“ไม่ได้หอมค่ะพี่แค่ดมแก้มหยีว่าเหม็นรึเปล่า เมื่อกี้หยีนอนน้ำลายไหลดูสิยังมีคราบติดแก้มอยู่เลย” ผมเอามือเท้าคางคุยกับเธอแล้วก
