เฮ่าหรานค่อยๆ วางเหยือกน้ำและจอกเสวยลงบนโต๊ะข้างแท่นพระบรรทมดั่งเดิม ครั้นองค์ชายของตนเสวยน้ำจนเพียงพอแล้ว สายตายังคงมองไปที่โฉมงามอยู่ตลอดเวลาราวกับว่ามีคำถามมากมายอยู่ภายในใจ จนอดไม่ได้ต้องกราบทูลถามกลับไป
“ที่พระองค์ทรงมีรับสั่งเมื่อครู่นี้ว่าจะกราบทูลให้ฮองเฮาได้ทรงทราบเรื่องของแม่นางชิงเชียงเมื่อใดกันเล่าพ่ะย่ะค่ะ เพราะองค์รัชทายาทจะเสด็จมาเยี่ยมพระองค์ช่วงบ่ายของทุกๆ วัน กระหม่อมเห็นควรรีบกราบทูลให้ทรงทราบโดยเร็วที่สุดจะดีกว่าไหมพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาจะได้ช่วยหาทางออกให้กับพระองค์ได้เป็นแน่ เพราะแม่นางชิงเชียงไม่สามารถอยู่แต่ในพระตำหนักขององค์ชายได้ตลอดไปหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ”
ถ้อยกราบทูลของเฮ่าหรานทำให้องค์ชายฉินเสวี้ยนกงก้มพระพักตร์ขึ้นลงติดๆ กัน
“ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเจ้าเช่นกัน เช่นนั้นแล้วรุ่งเช้าเจ้าจงรีบไปทูลเชิญเสด็จแม่มาที่ตำหนักนี้เลยนะ”
ท่ามกลางการสนทนาที่แลดูจะตึงเครียด ทำให้ชิงเช
