“ชิงเชียง!!!” องค์ชายรองตะโกนเพรียกหาโฉมงามไล่หลัง
“อิ๋งไค่!” สุรเสียงของฉินอ๋องรับสั่งอยู่เบื้องหลังของพระโอรส
พระองค์หันกลับมาทันทีที่ได้ยินสุรเสียง
“พระบิดา!” พระองค์รับสั่งสุรเสียงเต็มไปด้วยความอิดโรย
องค์ชายรูปงามในยามนี้ทรงเสียพระโลหิตซ้ำแล้วซ้ำอีก บาดแผลเก่ายังมิทันจางหาย บาดแผลใหม่ก็พลันบังเกิดขึ้น จนเหวอะหวะไปทั่วพระวรกาย ฉลองพระองค์สีขาวเต็มไปด้วยพระโลหิตแดงฉานเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ก่อนจะได้ยินสุรเสียงของพระบิดาดังขึ้นอยู่เบื้องหลัง
“ชวีฟู่เป็นเยี่ยงไรบ้าง” ฉินอ๋องรับสั่งหาพระโอรสองค์ใหญ่ ซึ่งมีพระนามเดิมว่าอิ๋งชวีฟู่ ก่อนจะเหลือบพระเนตรไปที่ศาลากลางน้ำซึ่งองค์ชายใหญ่กำลังทรงยืนอยู่
พระเนตรคมของฉินอ๋องจับอยู่ที่พระโอรสองค์ใหญ่ที่ยืนนิ่งประหนึ่งหินผา ทั่วพระวรกายเขียวคล้ำ พระโลหิตไหลออกตามทวารทั้งเจ็ดสิ้นพระชนม์โดยไม่รู้พระองค์เสียด้วยซ้ำ ในท่าที่ทรงยืนสูดกลิ่นหอมจากดอกเบญจม
