ต่อให้รู้ชื่อของคนที่ต้องการเจอฉันแล้วแต่ฉันก็ไม่ไปอยู่ดีก็ไม่รู้จักนิเป็นใครก็ไม่รู้อยู่ ๆ ก็มาอยากเจอฉัน =_=
“ไปกันเถอะ” ฉันหันไปพูดกับเพื่อนและเดินผ่านพวกเขาออกมาและดีที่พวกนั้นไม่ตามด้วยพวกฉันเลยสามารถไปร้านขนมได้อย่างมีความสุขการได้อยู่เพื่อนมันทำให้ฉันได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“คนพวกนั้นก็แปลกเนอะอยู่ ๆ ก็มาบอกให้ไปเจอเฉยเลยเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้”
“แอบน่ากลัวแหละฉันว่าอย่าไปนะเข้าใจไหมฮันน่า?!” มีนาพูดกับฉัน
“ฉันไม่ใช่เด็กนะถ้างั้นฉันก็ไปแล้วสิมีนา”
“ก็จริงไปหาขนมหวาน ๆ กินกันเถอะฮันน่าจะได้ยินเยอะ ๆ ^0^” เพลินยิ้มทั้งคู่กอดแขนฉันก่อนจะเดินไปที่รถเพื่อไปร้านขนมกัน
ร้านขนมหวาน
“อิ่มมากกกกกกก~” มีนาเอามือลูบท้องตัวเองก่อนจะทิ้งตัวนอนอิงโซฟาเพราะว่ากินขนมเค้กไปเยอะมากและยังเครื่องดื่มอีก
“กินเยอะขนาดนั้นไม่อิ่มก็บ้าแล้วละย่ะ!” เพลินบอกแต่ตัวเองก็ใช่ย่อยที่ไหนซัดมาการองไปตั้งเกือ
