ตอนที่ 11
แขนเล็กที่โอบกอดคนตัวโต เล็บที่ยาวออกมากดจิกลงบนแผงหลังที่แข็งแกร่งพร้อมกับลากจนเป็นรอยแดง เมื่อความเจ็บปวดที่เกิดจากเยื่อพรหมจรรย์ถูกล่วงล้ำด้วยความใหญ่โตที่แข็งแรงของภัคพงศ์
“อื้ออออ....” ปรานไหมร้องออกมาเมื่อสะโพกของภัคพงศ์ขยับถอยออกเพียงเล็กน้อยและย้อนกลับเข้าไปในกายสาวจนเนินเนื้อสัมผัสกับผิวเนื้อของภัคพงศ์บริเวณจุดเชื่อมแนบสนิท ดวงตาคมหวานพร่าเลือนทันทีเนื่องจากน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาไหล เป็นทางไปตามหางตาและหยดลงบนหมอนที่เธอหนุนนอนอยู่
ภัคพงศ์ยังคงสงบถึงแม้จะรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ปรานไหมประสบอยู่ เพราะสำหรับเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างกับปรานไหมเลย กายสาวเธอบีบรัดจนเขาแทบจะปลดปล่อยออกมาให้ได้เลย แต่ภัคพงศ์ยังคงดูดดื่มความหวานในโพรงปากนั้นอย่างไม่ลดละ และมือใหญ่ข้างหนึ่งก็บีบเคล้นเต้าเต่งตึงนั้น เพื่อช่วยผ่อนคลายความเจ็บปวดของปรานไหม โดยที่เขาไม่สนใจความปวดแสบที่แผ่นหลังที่นิ้วเล็กกดจิ
