สามวันมาแล้วค่ะ ที่ฉันไม่คุยกับนาว นาวก็พยายามจะคุยกับฉันมาก แล้วพอฉันไม่คุยด้วยก็พาลคนที่มาคุยกับตัวเอง พวกรุ่นน้องในวิท’ ลัยก็โดนไปตาม ๆ กัน น้องปวช.2 นั่นด้วย
แผลที่นาวทำมันช้ำม่วงจนน่ากลัว รอยกัดนี่ฉันไม่อยากจะมองเลยล่ะ
คนทำก็พล่ามแต่ขอโทษ แล้วก็หายามาทาให้ฉัน เหมือนห่วงใยกัน
“กูจะบ้ากับไอ้สองคนผัวเมียนี่ คบกันก็ไม่เปิดตัว สถานะก็คลุมเครือ ทะเลาะกันก็ยังมาพาลคนอื่นอีก” เสียงของไผ่เพื่อนคนใหม่เช่นกันค่ะ เขากำลังเอือมกับพฤติกรรมของนาวที่ใครพูดด้วยนาวก็ตาขวางใส่ไปซะหมด
“มึงพูดกับมันได้แล้วหอม สงสารพวกกูเถอะ” เอ้โอดครวญและเหมือนจะจับมือฉัน แต่โดนนาวเอาไม้บรรทัดฟาดซะก่อน “ไอ้เหี้ย จะหวงอะไรขนาดนั้น”
“วันนี้ว่าจะกลับบ้านนะโม” ฉันทำเป็นไม่สนใจเรื่องที่เพื่อนพูด แล้วหันหน้าไปพูดกับโม เพื่อจะถามว่ากลับด้วยกันมั้ย
“มีซ้อมบอลว่ะมึง มึงกลับกับไอ้นาวสองคนแล้วกัน”
“งั้นยังไม่กลับก็ได้ รออาทิต
