เวลาเลิกเรียนมาถึง ฉันเดินลงจากตึกพร้อมเพื่อนร่วมห้อง เดินผ่านสนามฟุตบอล แน่นอนว่าผ่านตรงนี้หนุ่ม ๆ เยอะ จ๊ะโอ๋รีบวิ่งมาจากด้านหลังแล้วควงแขนฉัน จากนั้นก็ลากฉันไกลออกมาจากกลุ่มเพื่อน พาฉันเดินมาที่สนามฟุตบอล
“อะไรของมึงโอ๋” ฉันหันหน้าไปขมวดคิ้วใส่
“ก็ตอนที่กูไปซื้อน้ำใช่มะ กูเจอพี่โต้ คราวนี้พี่โต้เลยอยากคุยกับมึงแบบตัวเป็น ๆ กูก็เลยอาสารับปากเขาไปว่าจะพามึงมาหาเขาไง”
หางานให้ฉันอีกแล้ว อยู่เฉย ๆ ฉันก็มีเรื่องปวดหัวมากมายอยู่แล้ว นี่จ๊ะโอ๋ยังเอาเรื่องมาเพิ่มความปวดหัวให้ฉันมากกว่าเดิมอีก ตายพอดี เฮ้อ
“ไม่ถามความสมัครใจกูเลย” ฉันมองหน้าจ๊ะโอ๋ คือจ๊ะโอ๋ต้องมองออกว่าฉันไม่โอเค แต่เนื่องจากนางเป็นคนมุ่งมั่นในสิ่งที่จะทำ นางจึงไม่สนสายตาหรือสีหน้าของฉันแม้แต่นิดเดียว
“เอาน่า มึงเหมือนคนอมทุกข์ กูก็เลยหาคนคุยให้มึงไง เพื่อนหวังดี อย่าปฏิเสธเพื่อนสิ” เข้าใจว่าหวังดี
แต่ฉันอยากรับแค่ความหวัง
