เคนและบอดี้การ์ดมือดีอีกสองสามคนยืนเฝ้าประตูหน้าห้องนอนใหญ่ตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้แสงจากข้างนอกสาดส่องเข้ามาจนสว่างโร่คนภายในห้องก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาสักที
จะกลัวใครเข้าไปขัดจังหวะอะไรขนาดนั้น ไม่มีความเห็นอกเห็นใจลูกน้องเลย!
"ลูกพี่ไปนอนพักสักหน่อยก็ดีนะครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยบอกเคนที่ยืนขอบตาดำคล้ำบ่งบอกถึงการอดหลับอดนอนได้เป็นอย่างดี
"อืม งั้นกูฝากด้วยแล้วกันอย่าให้ใครเข้าไปกวนนายล่ะ" ตอบรับอย่างไม่อิดออดและไม่วายกำชับอีกครั้ง
"ครับลูกพี่"
เขาพยักหน้าเหนื่อยๆ ก่อนเดินไปเขาหยุดมองไปที่ประตูห้องนอนใหญ่ของมาเฟียหนุ่มแล้วขมวดคิ้วแทบจะชนกันก่อนจะส่ายหัวแล้วเดินจากไปด้วยความอ่อนอกอ่อนใจยิ่งกว่าเดิม
กะจะกินไม่ให้เหลือกระดูกเลยรึไงนาย!
ภายในห้องนอนกว้างบนเตียงนุ่มปรากฏสองร่างที่นอนกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา โดยที่หันหน้าไปทิศทางเดียวกัน
"...อื้อ..."
เสียงครางอื้อดังออกจากปากอวบอิ่
