บทที่ 2 คุณพ่อแสนหวาน 2
1629 คำ
ห่วงทั้งแสนรักและแสนหวานนั่นแหละ เขาทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะแก้ตัวให้หญิงสาวมีสีหน้าดีขึ้น
“ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณนะ ผมแค่เป็นห่วง”
“ห่วงหวานน่ะเหรอคะ”
“ใช่” สมุทรตอบรับ “ยังเด็กอยู่ ต้องมารับมลพิษไม่ดีเข้าร่างกาย จะป่วยเอาง่ายๆ”
เรื่องนี้แสนรักรู้ แต่เธอไม่มีทางเลือกนี่นา
กระนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่นั่งเงียบแล้วฟังสิ่งที่สมุทรพูดเท่านั้น
“ความจริงผมก็เป็นห่วงคุณด้วย เลิกงานมาเหนื่อยๆ ยังจะต้องกระเตงลูกโหนรถเมล์อีก มันอันตราย”
แสนรักเหลือบมองเขาอีกที ขณะที่สมุทรเองก็หันหน้ามามองเธอ
“ถ้าไม่ยอมยืมรถผมไปขับก็เอาอย่างนี้แล้วกัน”
“ยังไงคะ”
“ผมจะไปส่งคุณกับลูกทุกวัน”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่นะรัก ผมจะไปส่ง สรุปตามนี้”
แล้วก็เป็นแสนรักที่พูดไม่ทันสมุทรอีกตามเคย เพราะเกรงใจว่าเขาเป็นเจ้านายด้วยหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจนัก แสนรักถึงไม่เถียงกลับ ได้แต่นั่งเงียบ ปล่อยให้สมุทรชำเลืองมองแล้วขุ่นใจขึ้นมาน้อยๆ
เวลามีเรื่องอะไร แสนรักมักจะเก็บเงียบอยู่คนเดียวทุกที ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องการทำงานหรือเรื่องอะไร เธอก็มักจะเงียบอย่างนี้ให้เขามารู้ทีหลังตลอด ซึ่งเขาไม่ชอบเลย เขาอยากรู้ว่าเธอคิดอะไร ลำบากใจเรื่องไหน เขาจะได้ช่วยแบ่งเบา
แต่เหมือนตอนนี้จะไม่เหมาะที่จะพูดคุยเรื่องนี้เท่าไรล่ะมั้ง
สมุทรจึงปิดปากสนิทบ้างเหมือนกัน ได้แต่นั่งฟังเสียงฝนที่ตกกระทบกระจกหน้ารถระคนกับเสียงอ้อแอ้ของแสนหวาน ก่อนที่เด็กน้อยจะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนและความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ
สมุทรหันไปช่วยขยับผ้าอ้อมปิดลำตัวของแสนหวานซึ่งนอนซบอกแสนรักเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจกับการขับรถดังเดิม ทิ้งให้แสนรักมองตามด้วยสายตาที่ยากจะอ่านโดยที่เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจสายตานั้น
อยากจะรู้เหลือเกินว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่
เขาอยากจะรู้จริงๆ เลย...
ใช้เวลานานใช่เล่นเลยทีเดียวกว่าที่จะมาถึงคอนโดฯ ของแสนรัก สมุทรไม่ได้ส่งสองแม่ลูกลงแค่หน้าคอนโดฯ เท่านั้น ยังตามขึ้นมาส่งถึงห้องด้วยอยากรู้ว่าทั้งคู่อาศัยอยู่กันอย่างไร
คอนโดฯ แห่งนี้ไม่ใช่คอนโดฯ ราคาสูงอะไรมากนัก กระนั้นก็มีระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนา อีกทั้งก็ไม่ได้เก่าเก็บ
เป็นคอนโดฯ ที่เพิ่งจะสร้างเสร็จไม่กี่ปี ทำให้สมุทรพอจะเบาใจขึ้นมาได้ว่าสองแม่ลูกอาศัยอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี สะอาดสะอ้าน มิหนำซ้ำห้องที่แสนรักและแสนหวานอยู่ก็ใหญ่พอสมควรทีเดียว มีห้องนอนแบ่งออกเป็นสองห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว และส่วนของระเบียง
ทุกอย่างด้านในถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยมากเลยทีเดียว ต่างจากที่เขาคิดอยู่มากโข
คิดว่าแม่เลี้ยงเดี่ยว แถมทำงานนอกบ้านด้วย คงจะไม่มีเวลาดูแลบ้านสักเท่าไร อาจจะรกหรืออะไรอย่างนั้น แต่พอได้เห็นความเป็นจริงกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม
“สะอาดมาก”
เขาถึงกับต้องออกปากชม แสนรักที่เพิ่งอุ้มลูกสาวที่ยังนอนหลับอุตุไปนอนที่โซฟาหันมายิ้มให้กับแขก ‘ไม่ได้รับเชิญ’ ที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาสำรวจห้องนั้นห้องนี้ในพื้นที่ของเธอน้อยๆ ก่อนจะออกปาก
“ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่มาส่งด้วยนะคะ คุณสมุทรกลับไปได้แล้วค่ะ”
หญิงสาวออกปากไล่กลายๆ ตอนนี้เธออยากจะพักผ่อนมากกว่า มามีแขกไม่ได้รับเชิญเสนอหน้าอย่างนี้ เธอจะพักผ่อนได้อย่างไร
“รักไล่ผมเหรอ”
แล้วแขกไม่ได้รับเชิญก็หน้าด้านหน้าทนเสียด้วยนะ โดนไล่แล้วยังไม่รู้สึกตัว ยังมีหน้ามาถามกลับ
“เปล่าค่ะ รักแค่บอกคุณว่ากลับได้แล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว”
เป็นอย่างนี้ แสนรักจะกล้าบอกไปตามตรงได้อย่างไรล่ะว่า ‘เออ ไล่!’ ได้แต่บอกเลี่ยงไปตามมารยาท พร้อมกับหวังว่าสมุทรจะกลับไปเสียที
ทว่าชายหนุ่มไม่กลับ ไม่กลับไม่ว่า ยังจะเดินไปนั่งตรงปลายเท้าของแสนหวานที่หลับปุ๋ยอยู่อีก ทำให้แสนรักต้องรีบกระซิบบอก
“เดี๋ยวหวานก็ตื่นหรอกค่ะ เบาๆ หน่อยคุณสมุทร หวานนอนหลับยากนะคะ”
“นอนหลับยากเหรอ ก็เห็นหลับเก่งออก”
แทนที่เขาจะฟัง ดันถามกลับมา ทำให้แสนรักต้องลอบพรูลมหายใจ
“ตอนกลางวันหลับเก่งค่ะ แต่ตอนกลางคืนหลับยาก ตอนนี้หวานหลับแล้ว รักก็ไม่อยากให้คุณทำให้ตื่น รักกลับมาเหนื่อยๆ ก็อยากจะนอนเหมือนกันนะ”
หญิงสาวว่าไปตามตรง สมุทรเลยพอจะเข้าใจว่าชีวิตของแสนรักเป็นอย่างไร
เลี้ยงลูกตัวคนเดียวก็ว่าเหนื่อยแล้ว ยังต้องทำงานนอกบ้านด้วย เลี้ยงลูกไปด้วย คงเหนื่อยเป็นทวีคูณ ถ้าอย่างนั้น...
“งั้นผมจะคอยดูหนูหวานให้ ถ้าหนูหวานตื่น ผมจะกล่อมเอง รักนอนได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วง”
จู่ๆ ก็เสนอตัวเสียอย่างนั้น ทำเอาแสนรักเบิกตาโตเลยทีเดียว
“คุณสมุทรว่าอะไรนะคะ”
ส่วนเขาก็ทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สา “จะอะไรล่ะ ผมก็จะอยู่ค้างคืนที่นี่ ช่วยรักดูแลลูกไง”
ใครรับเชิญมากันฮะ!?
แสนรักอึกๆ อักๆ ขณะที่สมุทรมีท่าทีไม่ยี่หระ
“รักไปอาบน้ำกินข้าวแล้วเข้านอนซะ ถ้าหนูหวานตื่น ผมจะดูแลเอง”
พูดอย่างเดียวไม่พอ ยังจะยื่นมือไปจับเท้าเล็กๆ นั่นลูบอีกต่างหาก แสนหวานส่งเสียงอือออออกมาเล็กน้อย ทำเอาแสนรักต้องรีบออกปากดุอีกครั้ง
“อย่าแหย่หวานสิคะ แล้วก็กลับไปได้แล้ว รักไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ”
ในเมื่อหน้าด้านหน้าทนอย่างนี้ เธอก็ต้องบอกเขาไปตรงๆ หากแต่สมุทรไม่สนใจอะไร นอกเสียจากจะพิงพนักโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ
“เหนื่อยขนาดนี้ ยังจะบอกอีกว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือ ผมช่วยดูลูกแหละดีแล้ว รักจะได้สบายบ้าง ไปๆ อาบน้ำซะ ไม่อย่างนั้นผมจะอาบให้นะ”
สมุทรพูดจริง ไม่ใช่คำขู่ ถ้าเจ้าของเรือนร่างอรชรยังยืนอยู่ตรงหน้า เขาพาเธอไปอาบน้ำตามที่พูดจริงๆ แน่
“คุณสมุทรกลับไปเถอะค่ะ แบบนี้รักไม่สบายใจนะคะ”
ซึ่งแสนรักก็ไม่ไปอาบน้ำตามที่เขาบอกจริงๆ ได้แต่ยืนพูดอะไรที่ไม่เข้าท่าอยู่ ทำให้สมุทรต้องส่งเสียงดุสวนกลับ
“ผมบอกให้ไปอาบน้ำไง”
แสนรักชักสีหน้าขึ้นมาน้อยๆ “นี่บ้านรักนะคะ คุณสมุทรจะมาวางอำนาจบาตรใหญ่เป็นเจ้านายรักที่นี่ไม่ได้ รักยอมให้คุณเป็นเจ้านายเฉพาะในที่ทำงานค่ะ”
ถึงจะไม่ใช่บ้านจริงๆ ของเธอ เป็นคอนโดฯ ที่บิดาของสมุทรเช่าให้เธออยู่ก็เถอะ กระนั้นหญิงสาวก็หมายรวมว่ามันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอและลูก ทำให้ต้องสู้ขึ้นมา ส่วนสมุทรก็มองดวงหน้าคมของสาวสวยแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาเต็มแรง
“ผมไม่ได้วางอำนาจบาตรใหญ่ ผมแค่อยากให้รักพัก”
“รักพักแน่ถ้าคุณกลับไป อย่ามาอยู่อย่างนี้เลยนะคะ รักลำบากใจ”
“รัก...ไปอาบน้ำ”
คำพูดของหญิงสาวไม่เข้าหูเลย เขายังคงเอาแต่ใจ ทำให้แสนรักต้องเสียงแข็ง
“ไม่ค่ะ จนกว่าคุณจะกลับออกไป เชิญค่ะคุณสมุทร กลับไปได้แล้ว”
ไม่ว่าเปล่า จะเดินไปเปิดประตูให้เขาด้วย หากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสมุทรว่าขึ้น
“ผมเตือนรักแล้วนะ”
หลังจากนั้นก็ผุดจากโซฟา ตรงเข้ามาคว้าข้อมือของ
หญิงสาวเอาไว้
“ผมบอกรักว่าถ้าไม่ไปอาบน้ำ ผมจะอาบให้เอง จำได้ไหม”
แสนรักกลืนน้ำลายลงคอในตอนนี้ จ้องมองสายตาคมที่มองมายังเธอนิ่ง ก่อนจะบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
“อย่าทำแบบนี้กับรักนะคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
แล้วคำพูดของเธอก็ไปกระตุกต่อมไม่พอใจของคนฟังเสียอย่างนั้น
ไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างนั้นหรือ? สงสัยคงต้องทวนความทรงจำให้เธอเสียแล้ว
“ไปอาบน้ำ มา ผมพาไป”
สมุทรออกแรงดึงให้หญิงสาวเดินตามไปทันที แสนรักทำหน้าตาตื่น ร้องโวยวายออกมา
“คุณสมุทร!”
“ชู่ว์ เดี๋ยวหนูหวานตื่น”
จะตื่นก็ให้ตื่นเถอะ ตอนนี้แสนรักไม่สนใจแล้ว เธอไม่อยากให้เขามาทำรุ่มร่ามแบบนี้
“ปล่อยรักนะคะ”
“ผมบอกว่าเดี๋ยวหนูหวานตื่นไง”
“ว้าย!”
ไม่ฟังไม่ว่า ยังจะถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้นในอ้อมแขนอีกด้วย แสนรักโวยวาย แต่ได้ไม่นานก็ต้องเงียบเมื่ออีกฝ่ายกระซิบมา
“อยากให้ลูกตื่นมาเห็นพ่อแม่ทำเรื่องสนุกๆ กันอยู่หรือไง เบาๆ สิรัก”
ทำเรื่องสนุกๆ บ้าบออะไรกัน! เธอไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย
มีแต่เขาที่ทำ ที่สำคัญ เขาไม่ใช่พ่อของแสนหวานเสียหน่อย ไม่ใช่!
- ผู้เขียน
