“แต่... / ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น อยู่เป็นเพื่อนกันนี่แหละ อีกแค่แป๊บเดียวก็ได้กลับแล้ว ดูแลกันไป อีกอย่าง...ฉันอยากรับผิดชอบความผิดพลาดครั้งนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอเข้าใจใช่ไหมเซย์นิส” ฉันมองหน้าเขาแล้วพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็กดปิดทีวีซะเพื่อให้ห้องมันเงียบไม่มีอะไรดึงความสนใจ
“โอเค ถ้างั้นเราคุยกันดีกว่า”
“คุยอะไร”
“เรื่องนี้ไง” เรื่องความผิดพลาดของเราสองคนที่ฉันคิดว่า พลาดไปแล้วก็ให้มันจบแค่ตรงนี้เถอะ
“ได้สิ อยากคุยอะไรล่ะ”
“หลังจากที่หมอให้หนูกลับบ้านได้หนูกับพี่ต่างคนต่างไปเลยดีกว่าไหม หนูไม่ต้องการความผิดชอบอะไรทั้งนั้น” ฉันไม่อยากได้และไม่เคยอยากได้ วันนั้นที่บุกไปตบแล้วก็ด่าเขาเพราะคับแค้นใจล้วน ๆ ไม่มีความรู้สึกอยากให้ใครมารับผิดชอบชีวิตของฉันแม้แต่นิดเดียวสาบานได้
“แล้วใครจะดูแลเธอ” เขามองฉันนิ่ง ๆ อ่านความรู้สึกไม่ได้ อย่าว่าแต่อ่านความรู้สึกผ่านสายตาเลยแม้แต่ฟังจากน้
