“สงสัยอะไรให้ถามสิเซย์นิส เราเพิ่งรู้จักกันยังไม่ได้รู้จักกันมากพอ มีอะไรอีกเยอะที่เราต้องทำความรู้จักกันอะไรที่เห็นแล้วจะทำให้คิดมากอยากรู้ก็ถามมาเลย อย่าเก็บไปคิดคนเดียวแล้วเป็นแบบนี้เดี๋ยวก็กระทบถึงลูก เราไม่ห่วงลูกบ้างเหรอ? เราห่วงแค่ไหนพี่ไม่รู้แต่พี่ห่วงลูกของพี่มากนะเซย์นิส”
“...ค่ะ”
“จะนอนต่อไหม”
“...ค่ะ”
“โอเค พี่จะออกไปนั่งทำงานข้างนอก มีอะไรก็เรียกนะ”
“...ค่ะ”
ฟอด~
“เลิกงอน” เขาก้มลงมาจูบหน้าผากแล้วลูบหัวเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยคำนี้ออกมา ยิ้มบาง ๆ ด้วยนะก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอน
“เลิกงอน”
ไม่ได้งอนนะแต่น้อยใจต่างหากและตอนนี้ก็ยิ่งน้อยใจมากขึ้นเพราะวันนี้เหมือนทุกอย่างมันชัดเจนว่าที่ทำอยู่ตอนนี้เขาแค่ ห่วงลูกของเขา
-วันต่อมา-
ตื๊ดดดด ตื๊ดดด
...อิ๊งค์
ติ๊ด!
“ว่าไงจ้ะ วันนี้ว่างเหรอถึงโทรมาหา”
(ไม่ได้ว่างแต่คิดถึง อยู่ไหนเนี่ยโอเครึเปล่าทำไมส่งข้อความไปแล้วไม่อ่านเลย)
