“คุณแม่”
“...”
“คุณแม่”
“...”
“เซย์”
“คะ?”
“...”
“อะไรคะ?” ที่ฉันต้องเอ่ยถามคำนี้เพราะพอขานรับพี่ตุลย์ก็ดันมองฉันนิ่ง สายตาเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง เป็นอะไรอย่าบอกนะว่านั่งเล่นตรงนี้แล้วเกะกะสายตา ก็ไม่น่าจะใช่นะ
“...เรียกนานแล้ว”
“คะ? เรียกตอนไหนหนูเพิ่งได้ยิน”
“...”
“เอ้า! จริง ๆ หนูเพิ่งได้ยินพี่ตุลย์เรียกชื่อหนูเนี่ย”
“จะกวนประสาทพี่เหรอ” เสียงพี่ตุลย์ดุมากกว่าเดิมแต่ฉันงง งงอย่างเดียวเลยค่ะว่าตัวเองไปกวนประสาทอะไรเขาตอนไหน
“เปล่าซะหน่อย อะไรของพี่ตุลย์เนี่ย หนูเพิ่งได้ยินจริง ๆ”
“พี่เรียกคุณแม่ซ้ำตั้งหลายรอบ”
“...” ตึก ๆๆๆ
ทั้งที่เสียงเขาดุแต่ใจฉันกลับเต้นแรงมาก เขาเรียกฉันว่าอะไรนะ? คุณ...คุณแม่เหรอ -///-
“อย่าบอกว่าไม่ได้ยิน”
“หนูไม่ได้ยินจริง ๆ ไม่เคยได้ยินพี่ตุลย์เรียกแบบนี้เลยไม่ชินหูเลยไม่ได้ยินมั้ง” ฉันคิดตามที่พูดเพราะเมื่อกี้ก็มัวตั้งใจดูของใช้แม่และเด็กอีก
