เสี่ยวเอ้อท่าทีนอบน้อม ปิดประตูลงทันที เมื่อหงเหวินกับเปาหลิวก้าวเข้าไปยืนในห้อง ห้องด้านบนสุดที่เปิดกว้างไม่ได้ทึบไปเสียทุก ด้านหนึ่งเปิดโล่งสำหรับมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ความสูงของชั้นที่เก้าทำให้มองได้ไกลสุดลูกหูลูกตา ตรงกลางห้องมีแท่นนอนกลมสะอาดตางดงามราวกับแท่นนอนในวังหลวง เปาหลิวอดที่จะตื่นตาตื่นใจเสียไม่ได้ เหม่อมองออกไปด้านนอกดวงดวงตาสุกสกาว หากเป็นเวลาปกติกับคนปกติที่ไม่ใช่หงเหวินคงจะดีกว่านี้
“งดงามที่สุด”
น้ำเสียงอ่อนโยนอ่อนหวาน เปาหลิวหันมองใบหน้าหล่อเหลาที่เคยเชิดหยิ่งบัดนี้กลับมี ใบหน้าที่ลงท่าทีไม่ได้ยโสเหมือนที่เคย
“เจ้างดงามที่สุดเปาหลิว” น้ำเสียงหวานแว่ว เปาหลิวเมินหน้าหนีเสีย
“เรามาพูดกันดีดี สักวันจะได้ไหม”
“ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับท่าน”
“ข้าผิดตรงไหน ผิดอะไรเปาหลิว บอกข้ามา เจ้าทำไมถึงได้ปฏิเสธข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“แค่เพียงข้าไม่เคยชอบท่าน คนเช่นฟ่านหงเหวินไม่เคยจริงใ
