นางนิ่มนวลขมวดคิ้ว นึกไปถึงลูกสะใภ้ ที่รินรวีไม่ได้บอกอะไรแก่เธอด้วยซ้ำ
“อ้อ งั้นเหรอ แม่เพิ่งรู้ว่าหนูรวีเป็นคนขี้ลืม เอาล่ะ ในเมื่อตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปทำงาน”
“แล้วนี่ กี่โมงแล้วครับคุณแม่” เขาถามมารดา
“จะสิบเอ็ดโมงแล้วเหลืออีก ห้านาที”
“อ้าว นี่สายอีกแล้วเหรอ”
“สายมากสิจ๊ะ แต่ลูกไม่ควรทำแบบนี้บ่อยนะปรัณย์ เพราะลูกเองเป็นถึงผู้บริหาร”
สิบเอ็ดโมงแล้วรินรวีไม่เห็นวี่แววว่าปรัณย์จะมาถึงที่ทำงานเขาคงโดดงานหรือไม่ก็ขี้เกียจ เธอทายเดาไปอย่างนั้น และไม่อยากคิดมากไม่อยากคาดหวังอะไรกับเขา
รินรวีนั่งเงียบๆอยู่ในทำงานของเธออีกแล้ว ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าจะมีร่างสูงพรวดพราดเข้ามาในช่วงใกล้เที่ยงเช่นนี้ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็ถามเธอทันที
“ไม่มีน้ำใจที่จะปลุกฉันไปทำงานเลยรู้ไหม คุณแม่บุกเข้ามาที่ห้อง” คำพูดของเขาทำให้รินรวีชะงักและตกใจไม่น้อย
“คุณจะมาโทษฉันไม่ได้หรอกค่ะ น
