ราวกับเป็นคุณหนูของบ้าน จนติดชินเป็นนิสัย ที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ จะว่าไปนั้นรินรวีกับเขานั้นต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยมิปาน เรื่องนิสัย ทั้งเรื่องรสนิยมบางอย่าง ไม่ตรงกันสักนิด ก็เป็นเพราะต้องจับพลัดจับผลูมาแต่งงานกันนี่แหละ ทำให้ต้องมาอยู่ด้วยกันเหมือนนกต่างป่า ที่พยายามเรียนรู้นิสัยกัน แต่จะไปรอดหรือเปล่าไม่รู้
“เอาอีกแล้วยังไม่หายหน้าหงิกอีก” ธนิกเอ่ยคำแรกหลังจากที่เขานั่งรถไฟฟ้ามาพบเจอรินรวียังจุดนัดพบในร้านอาหารใกล้ศูนย์การค้า
ปรัณย์กลับไปถึงบ้านไม่ปรากฏว่ารถของภรรยาแล่นเข้าไปจอดในโรงรถเช่นเดิม เขาแปลกใจ รินรวีไปไหนต่อ ทำไมถึงไม่กลับบ้าน หรือเป็นเพราะว่าไม่อยากเผชิญหน้าของเขาที่รู้ว่าตัวเองทำความผิด
แต่กระนั้นก็ทำให้หน้าหล่อๆของปรัณย์หัวเสียได้เช่นกัน แก้วกานต์นัดเขาออกไปข้างนอก หรือว่าเขาจะไปกับแก้วกานต์ดีหนอ แต่ว่าปรัณย์รู้สึกเซ็งและเบื่อเหลือเกิน แต่เพื่อเป็นการเอาใจหล่
