เกลียดไปจนวันตาย...

1400 คำ

หม่อมราชวงศ์อรรถากรกลั้นยิ้มเกือบตายเมื่อเห็นท่าทางเหมือนลูกกวางตื่นป่าของหล่อน... หญิงสาวทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างประหลาดทั้งๆ ที่เมื่อครู่หล่อนทำให้โกรธแทบตาย... ดวงตาคมหรี่มองที่ริมฝีปากสั่นระริกของหล่อน... เรียวปากอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีส้มอ่อน... หล่อนมีผิวสีน้ำตาลอ่อนไม่ใช่ขาวจัดตามสเป็คผู้หญิงของเขา แต่รอบตัวหล่อนก็มีแรงดึงดูดเพราะใบหน้าสวยหวานและความที่เขาอยากเอาชนะหล่อนเพื่อให้หล่อนได้สำนึกกับการกระทำของตัวเองทำให้เขาสนุกที่จะยั่วอารมณ์หล่อนซึ่งผิดปรกติวิสัยของเขาเป็นอย่างมาก... “คุณสัญญานะว่าทำแล้วจะปล่อยฉันไป” คิ้วหนาๆ ของเขายักขึ้นเป็นการตอบรับ... ใบหน้าหล่อคมของเขาไม่ได้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อะไรทำให้หล่อนตัดสินใจที่จะเสี่ยง... เสียจูบแรกในชีวิตเพื่อที่จะได้ออกไปพ้นจากเหตุการณ์บ้าๆ นี้สักที หล่อนหวังว่าเขาจะรักษาคำพูดทั้งที่ได้ยินมาตลอดว่าไม่เคยมีสัจจะในหมู่โจร... มือน้อยๆ สั่นระริกของหล่อนยกขึ้นไปวางที่ต้นคอเขา หล่อนโน้มศีรษะเขาลงมาหล่อนซึ่งก็ทำไม่ยากนักเพราะว่าหล่อนก็ตัวสูงเช่นกัน... เขาก้มลงมานิดเดียวริมฝีปากเขาก็อยู่ระดับเดียวกันกับริมฝีปากหล่อนแล้ว... ลมหายใจของเขารินรดใบหน้าหล่อนทำให้หล่อนชาวาบไปทั้งตัว... เหมือนว่าหล่อนโดนไฟช็อตจนหัวใจเต้นไปไม่เป็นจังหวะ... หล่อนหลับตาปี๋ แล้วเอาริมฝีปากไปแนบชิดกับริมฝีปากอุ่นๆ ของเขาไม่กี่วินาที แล้วหล่อนก็เป็นฝ่ายผงะถอยออกมาจากเขา... “ทีนี้ก็ปล่อยได้แล้ว” หล่อนผลักอกคนที่ตั้งใจจะทิ้งน้ำหนักมาที่ตัวหล่อนจนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน... “เมื่อกี้คุณทำอะไร” “จูบไง” “คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาหลอกคนอย่างผม” เขาบอกแล้วก็รั้งร่างหล่อนมากอดไว้ด้วยแขนข้างเดียว แล้วมืออีกข้างก็รั้งท้ายทอยหล่อนเอาไว้แน่น... ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมาหาหล่อน ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนหล่อนตั้งตัวไม่ทัน... ริมฝีปากที่เตรียมจะเอ่ยคำด่าทอเขานั้นถูกประกบปิด ก่อนจะถูกริมฝีปากอุ่นบดขยี้จนแทบแหลกลาญไหม้เป็นจุล... ดวงตาของหล่อนเบิกกวางอย่างคาดไม่ถึง เขาปล่อยมือจากการรั้งร่างหล่อนแล้วมาประคองแก้มหล่อนทั้งสองข้างเอาไว้เพื่อให้หล่อนหนีการรุกรานของเขาไม่พ้น... ท่าทางงกๆ เงิ่นๆ ไม่เป็นประสาของหล่อนบ่งบอกว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่หล่อนโดนผู้ชายจูบ... ความอบอุ่นอ่อนโยนที่ไม่เคยได้สัมผัสจากใครทำให้รินรดาแทบหลอมละลายลงตรงนั้น... หัวสมองหล่อนเบาโหวง ร่างกายเบาหวิวประหนึ่งลอยคว้างอยู่กลางอากาศ... เรียวลิ้นที่ยัดเยียดเข้ามาชิมความหวานในเรียวปากประหนึ่งส่งกระแสไฟฟ้าเข้ามาในตัวหล่อนได้เพราะมันทำให้ตัวหล่อนนิ่งชาไร้การรับรู้ใดนอกจากการเคลิบเคลิ้มไปกับการเคลื่อนไหวของเรียวลิ้นนั้น มือหล่อนกอดคอเขาไว้แน่นแล้วเผลอสอดนิ้วเข้าไปที่กลุ่มผมตรงท้ายทอยเขาไม่รู้ตัว หล่อนรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆเบาหวิวอย่างไรอย่างนั้น... แล้วก็เหมือนว่าจะตกลงมากะทันหันเมื่อเขาถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว “จูบจริงๆ มันต้องอย่างนี้ต่างหากล่ะ ผมบอกแล้วไงว่าอย่าให้ผมเริ่มเอง เพราะคุณจะเสียให้ผมมากกว่าจูบ” เขาบอกเสียงแหบพร่า... หล่อนยังไม่ทันได้สติสตังกลับมาครบด้วยซ้ำเขาก็ก้มลงมาหาหล่อนอีกรอบ...เรียวลิ้นฉ่ำชื้นของเขาไล้ที่ริมฝีปากของหล่อนจนหล่อนเผลอเผยอปากให้เขาไล้ลิ้นเข้าไปชิมความหวานหยอกเอินกับเรียวลิ้นของหล่อนอีกครั้ง... มือเล็กๆ รั้งบ่าเขาไว้เป็นที่พึ่งเพราะว่าแข้งขาหล่อนอ่อนระทวยจนยืนไม่ไหว... มือเขาที่รั้งพวงแก้มสาวเอาไว้นั้นลดต่ำมาที่ชายเสื้อด้านหลังของหล่อน แล้วสอดมือเข้าไป.. มืออุ่นกระทบกับเนื้อแท้ที่แผ่นหลังของหล่อน... แม้สมองมึนชาแต่รินรดาก็อรู้สึกราวกับถูกไฟร้อนนาบจนสะดุ้งน้อยๆ ขึ้นมา แต่พันธนาการจากร่างกายเขาที่กักกันหล่อนอยู่ทำให้หล่อนหลีกหนีสัมผัสของเขาไปไม่ได้ เขาปลดตะขอบราเซียร์ได้ด้วยมือขวาแค่มือเดียว... แล้วมือซุกซนนั้นก็เลื่อนมาที่หน้าอกด้านหน้า... รินรดาดิ้นอึกอักทันทีเมื่อรู้สึกสัมผัสจากมือแข็งแกร่งที่กอบกุมทรวงอกหล่อนเอาไว้จนสติกลับมา... หล่อนพยายามดึงตัวเองให้ออกห่างจากเขา แต่เขาก็ตามมาประกบปากหล่อนเอาไว้แล้วรุกล้ำได้เสมอราวกับว่าจะไม่ยอมหยุดมันลงแม้สักวินาที... จนสุดท้ายหล่อนรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักคนที่กำลังจูบหล่อนอยู่ออกมาเต็มแรงจนหลังเขากระแทกผนังห้องน้ำ มือเล็กๆ ตวัดจะตบหน้าเขา แต่เขาไวกว่าคว้าแขนหล่อนเอาไว้ได้แล้วก็รั้งหล่อนมากอดไว้อีกได้อย่างง่ายดาย หล่อนตัวสูงก็จริง แต่เขาตัวสูงและหนากว่ามากมายดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงเอาชนะหล่อนได้เสมอ... ความอบอุ่นจากร่างกายที่กอดหล่อนเอาไว้นั้นทำให้หล่อนใจเต้นไม่เป็นส่ำ หล่อนร่ำร้องให้เขาปล่อยพร้อมกับดิ้นสุดแรงที่มีแต่ก็ไม่มีผลใดๆ ดีขึ้น... “อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ ฉันจะฟ้องพ่อฉันเอาคุณให้ตาย” หล่อนไม่พูดดีกับเขาอีกต่อไปแล้ว... “ตามสบาย... อย่าลืมบอกให้หมด บอกให้ละเอียดด้วยล่ะว่าผมทำอะไรบ้าง...” “คุณ... คุณ มันบ้าที่สุด ปล่อยฉันไปนะคนบ้า...” “คำก็บ้าสองคำก็บ้า... แต่จะบอกให้นะคุณนั่นแหละที่ทำให้ผมบ้า.. ต่อไปอย่าไปยั่วโมโหใครที่ไหนอย่างนี้อีกนะ... ขอเตือนด้วยความหวังดี” เขาบอกก่อนจะปล่อยร่างบางอย่างรวดเร็วจนหล่อนแทบหมุนคว้างลงกับพื้น... แล้วร่างสูงก็เดินออกไป... อย่างผู้ชนะ แต่เจ้าของร่างบางกว่ายังยืนกัดริมฝีปากตัวเองอยู่ข้างใน... หล่อนยกมือมาเช็ดริมฝีปากแรงๆ จนมันแดงบวมเจ่อไปหมด หล่อนได้แต่แช่งชักหักกระดูกเขาในใจ จูบแรกของหล่อน กับคนบ้าที่ไม่รู้จักกันสักนิด แถมเขายังล่วงล้ำร่างกายหล่อนอีก... แก้มเนียนร้อนผะผ่าวเมื่อนึกถึงความใกล้ชิดอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตนเองมาก่อน... หล่อนสะบัดหัวแทบหลุดเพื่อลืมภาพเหล่านั้น... เสร็จสิ้นหน้าที่หล่อนเมื่อไหร่ ก็อย่าให้ได้พบเจอคนพวกนี้อีกเลย.... รินรดาล็อกห้องก่อนที่จะแต่งตัวและจัดการเผ้าผมของตนเองอย่างรวดเร็ว... หญิงสาวเดินออกมาด้านนอกอย่างหวาดหวั่นกับคู่กรณีเป็นอย่างมาก แต่หล่อนก็เห็นว่าทั้งกลุ่มนั้นพร้อมใจกันมากที่จะเอาที่คาดตาปิดตาแล้วก็แกล้งหลับ ยกเว้นนายหัวโจกเพื่อนที่นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจ ใบหน้าที่หล่อนยอมรับทั้งที่ไม่อยากจะยอมรับว่าหล่อโดดเด่นกว่าใครนั้นเจือรอยยิ้มนิดๆ ราวกับว่าสุขสมอารมณ์หมายอะไรบางอย่าง... รินรดากำมือแน่น... ไม่เคยมีสักคนหรอกที่จะเหยียดหยามหล่อนได้ขนาดนี้ ไม่มีใครที่เข้าใกล้หล่อนและทำเรื่องที่น่ารังเกียจได้เท่าเขา... แต่หล่อนก็มิอาจที่จะแก้แค้นได้... เพราะดูเท่านี้แล้วก็รู้ว่าหล่อนไม่สามารถสู้เขาได้ ขนาดชายหนุ่มรู้ว่าหล่อนเป็นใครเขายังไม่กลัว แสดงว่าเขาคงยิ่งใหญ่กว่าบิดาของหล่อนหลายเท่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าเขาจะใหญ่แค่ไหน หรือทำร้ายหล่อนสักเท่าไหร่ หล่อนก็ยังคิดว่าหล่อนนั้นได้ทำให้เขาเจ็บใจไม่แพ้ที่เขาทำกับหล่อนเช่นกัน... และถึงแม้ว่าจะทำอะไรเขากว่านี้ไม่ได้ แต่หล่อนก็จะจำไว้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่หล่อนจะเกลียด! เกลียดไปจนวันตาย...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more