เมื่อสำรวจสถานที่จนพอใจแล้วจึงตั้งท่ากลับในที่สุด ก่อนกลับเลยแวะซื้อของฝากที่ร้านมีชื่อในตัวเมือง
“พอใจจ๋า... น้าทิมเจอโพนีสีชมพูร้านนู้นแน่ะ นี่ค่ะ น้าทิมซื้อให้”
“ขอบคุณค่า...น้าทิม”
แม่ตัวน้อยพนมมือไหว้ยิ้มแต้ให้นลินี ถูกใจไม่น้อยกับของที่ได้รับ
“ทีอย่างนี้ไม่ต้องบอกหรอก ของชอบเธอน่ะ อ้อนน้าทิมเชียว” คนเป็นแม่ว่าให้อย่างเอ็นดู มองบุตรสาวด้วยสายตาเปี่ยมรัก
แล้วจึงพากันกลับโดยมีธรรศขับรถตามหลังมา ทั้งสี่สาวนั่งคันเดิม ตลอดทางนลินีหาเรื่องมาคุยเล่นสนุกสนานกับเด็กหญิงตัวน้อยตลอดทาง เด็กมายยังคงนั่งจมกับหน้าจอโทรศัพท์มือถือจนเธอเหนื่อยจะเตือน ส่วนแม่ตัวน้อยก็ชักเริ่มคุ้นเคยกับนลินีมากขึ้นและสนิทสนมกันถึงขั้นว่าหลับซบอกกันเลยทีเดียว
เมื่อแวะที่บ้านของมัชฌิมาแล้ว นลินีบอกลาก่อนจะเข้าไปโอบกอดแม่ตัวน้อยที่ทำท่าอ้อนคุณน้ามากขึ้นทุกขณะ
“น้าทิมกลับแล้วนะคะคนสวย วันหลังน้าทิมแวะมาหาใหม่”
เ
