“ตื่นแล้วเหรอครับคนสวย วันนี้ลุงจะพาไปบ้านลุงนะครับ”
ธรรศบอกสาวน้อยบนที่นอนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปนรอยยิ้มตรงหน้าประตูห้อง โดยมีหญิงสาวผู้เป็นแม่นั่งรอลูกตื่นอยู่ข้างๆ
ร่างกายเด็กน้อยนั้นมีไข้ตัวรุมหลังจากคืนนั้นอีกแค่สองสามวันจึงดีขึ้น ธรรศที่อยู่กินนอนที่นี่ คอยเฝ้าดูแลไม่ห่างทั้งยังรู้สึกห่วงใยอาทรอยู่ลึกๆ ชนิดที่ตอบตัวเองไม่ได้ว่าสิ่งเหล่านั้นเกิดจากอะไร
เด็กน้อยมุ่ยหน้าถาม “ไปทำไมคะคุณลุง”
“ที่บ้านลุงมีผลไม้ ที่กินแล้วจะไม่ป่วยน่ะสิครับ”
ได้ยินอย่างนี้แล้วแม่ตัวน้อยยิ้มจนดวงตากลมโตกลายเป็นยิบหยี พยักหน้ารัวเร็วตอบเสียงดัง
“ไปค่า...”
มัชฌิมาค้านเสียงแข็ง
“ไปวันหลังได้ไหม หนูเพิ่งไข้ลงได้วันสองวันนี้เองนะลูก”
ธรรศค้านเสียงแข็งกว่าเธออีกหนึ่งระดับ
“ไปวันนี้แหละ มายเตรียมของน้องเอาขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย
“ค่ะ”
เด็กมายที่ยืนกวาดพื้นอยู่ไม่ห่าง ลากเสียงหวานรับ
