วันรุ่งขึ้นเวลา
10.30 น.
ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บร้าวระบมไปทั่วทั้งตัวเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสองตีสามส่วนไอ้คนต้นเหตุที่ทำให้ฉันอยู่ในสภาพนี้ก็ไม่รู้หายหัวไปไหนค่ะตื่นมาฉันก็ไม่เจอเขาแล้วฉันก็ไม่ได้คาดหวังหรอกนะคะว่าตื่นมาจะเห็นเขานอนอยู่ข้างๆ
แต่ก็ยังดีที่มีจิตใต้สำนึกหาเสื้อคลุมมาใส่ให้ฉันไม่ปล่อยให้ฉันนอนเปลือยเปล่าน่าเกลียดอยู่ทั้งคืนแบบนี้เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวตัวโคร่งนี่ก็คงเป็นของเขาละมั้งเพราะถ้าเป็นผ้าแพรลายลูกไม้มันก็คงเป็นของผู้หญิงสักคนของเขา
“อ๊ะ..เจ็บชะมัด”
ให้ตายเถอะค่ะแค่ขยับตัวจะลุกขึ้นตรงนั้นของฉันก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาจนแทบไม่มีแรงจะเหยียบพื้นฉันก็พอจะรู้มาบ้างนะคะว่าผู้หญิงที่เคยมีอะไรแบบนี้ครั้งแรกจะเจ็บแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้
แกร็ก!!
“มอนิ่งครับคุณลูกหนี้ที่รัก”
แล้วในตอนที่ฉันกำลังพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเขาก็เปิดประตูห้องเข้ามาพอดีแล
