ตอนที่ 2 นางบำเรอ Nc
1558 คำ
ตอนที่ 2 นางบำเรอ Nc
ความเย็นของโลหะที่กดอยู่บนหัวทำให้พริมาแทบลืมหายใจทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เธอกลัวจนพูดไม่ออกด้วยซ้ำ เหลือกตามองผู้ชายสองคนในห้องหัวใจก็หวั่น ๆ วาจาร้ายของเขาเสียดแทงร่างเธอแทบพรุนแล้วด้วยซ้ำ
“เลือกสิ วางเงินสิบล้านตอนนี้ หรือจะยอมเป็นนางบำเรอฉัน” เลวมากผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่มังกรของฉันอีกต่อไปแล้ว “ฉันแค่โทรกริ๊งเดียว พ่อแม่หรือเด็กน้อยตาดำแดงในบ้านเด็กกำพร้าอาจจะตกที่นั่งลำบาก”
พริมามองคนตรงหน้าอึ้ง ๆ รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ไม่ใช่อึ้งในความหล่อดูดีแต่นึกทึ่งในความเลวของคนคนนี้ คนเรามันชั่วร้ายได้ขนาดนี้เชียวหรือ
“ฉันเลวฉันรู้ แต่ฉันสามารถทำสิ่งที่พูดออกมาได้จริง ๆ เหมือนกันนะ”
“ฉันแค่กลับไปเอาเงิน” เธอลองเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่...
“ผู้หญิงอย่างเธอมันเชื่อไม่ได้!”
“ฉันขอร้อง!” ให้ไหว้ก็ยอมเขาน่ากลัวเกินไป และเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาไปมากกว่านี้แล้ว
“ทางเลือกอีกทางที่เธอจะออกไปจากห้องนี้ได้”
หรือจริง ๆ เขายังเป็นคนดีอยู่
“ยิงตัวเองตายให้ฉันดู ฉันจะให้ลูกน้องโยนศพออกไปให้”
นายมันนรกส่งมาเกิด!
“คุณมังกรลูกค้าคนสำคัญใกล้จะมาถึงแล้วครับ” ลูกน้องอีกคนเดินเข้ามารายงานแต่พอเห็นท่าทางคุกคามของเจ้านายหนุ่มก็ได้แต่มองตาค้างอยู่แบบนั้น คนรอบข้างจะรู้ดีว่าคุณมังกรวางตัวดีแค่ไหนในสังคม
“อืม บอกให้รอที่ห้องประชุมใหญ่”
“ครับ”
พริมาตัวสั่นเหมือนลมแทบจะไม่ผ่านทั้งที่แอร์ในห้องเย็นเข้าไปในสมองเธอแล้ว พยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุมแต่ยิ่งเธอพยายามบิดมันออกเขายิ่งเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อย ๆ
“พาผู้หญิงคนนี้ไปตรวจเลือด!”
ได้ยินแบบนั้นสติอันพร่ามัวก็มืดดับไปทันที
พริมาตื่นขึ้นมาอีกทีด้วยความรู้สึกหวาดกลัวเธอไม่เคยรู้สึกกลัวจนอยากจะร้องไห้ขนาดนี้มาก่อน ทันทีที่ตาปรับโฟกัสได้ที่ ก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องที่ไม่เคยเห็นแถมยังโดนมัดมือไว้กับหัวเตียงอีก ทันใดนั้นน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาอาบแก้มให้กับความอดสูในชีวิตของเธอ
แอด....
“เก่งนี่ไม่ร้องแถมยังไม่โวยวาย” พริมาไม่มีอะไรจะพูดเพราะเธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าผู้ชายตรงหน้า “งานง่าย ๆ แค่นอนแหกขาให้ฉันเอาคงไม่ยากเกินไปสำหรับเธอ เผลอ ๆ มันอาจจะเป็นงานที่เธอถนัด” พูดจบก็เดินมาใกล้คนที่ถูกเขาสั่งให้มัดไว้กับเตียง
“ปล่อยพ่อฉันไป”
“แหกขาให้ฉันเอาก่อนสิ”
“...”
ถ้อยคำหยาบโลนมันช่างกินใจเธอนัก ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่ต่างจากพญามารสักนิด เขาแค่อยากเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเธอให้จมดิน เขาแค่อยากทำให้เธออับอายก็เท่านั้น
“จะ จะทำอะไรฉัน” พริมามองการกระทำอุกอาจของคนตรงหน้าน้ำตาพลันจะไหลอีกรอบ
ส่วนคนที่ความบ้าบังตาไม่สนพระอินทร์พระพรหมที่ไหนเขาอยากจะเหยียบเธอให้อยู่ใต้อาณัติให้สมกับที่เธอเคยทำกับเขาไว้อย่างสาสม มือเรียวแกร่งปลดกระดุมเสื้ออีกคนออกจนหมดก่อนจะคว้าหมับเข้าที่เต้าอวบจนอีกคนร้องกรี๊ดแต่ไร้หนทางหนี
“ดิ้นเข้าไป ฉันชอบ”
“ฮรึก ปล่อยนะ ปล่อยฉัน” เธอพยายามดิ้นให้ร่างกายไม่ถูกสัมผัสแต่เปล่าเลยเขาจับบราเธอกระชากหลุดติดมือออกไปอย่างแรงจนรับรู้ถึงความแสบเมื่อตะขอเหล็กที่ขูดไปตามเนื้อ “คุณมังกรฉันขอโทษอย่าทำอะไรฉันเลย”
“หุบปาก” น้ำตาบวกกับคำขอโทษเขาไม่ต้องการ
“ฮือ ๆ อย่าถอดนะ กรี๊ดด!!!” พริมารู้ตัวเองว่ายังไงก็คงไม่รอด การขอร้องผู้ชายตรงหน้าไม่ทำให้เธอหลุดพ้นหรอก
เขาไม่เพียงไม่เล้าโลม ยังจับเธอแยกขาออกแล้วตัวเองลุกไปถอดผ้าเขารูดของตัวเองสองสามทีแล้วใส่ถุงยางกลับมานั่งอยู่กลางหว่างขาเรียวสวยก่อนจะจับมันแยกออกจากกัน ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้ามองผู้หญิงน่าสมเพชตรงหน้าก่อนจะหาผ้าผืนเล็กมายัดปากคนที่เอาแต่ร้องไห้จะเป็นจะตายทั้งที่ใคร ๆ ก็อยากขึ้นเตียงกับเขาทั้งนั้น เขาจับส่วนหัวถูตามร่องแยกสีชมพูเข้ม เบา ๆ ก่อนจะกดหัวให้มันเข้าไปในร่องแล้วกระแทกเข้าไปจนเกินครึ่งลำในทีเดียว
ปึก
“อ๊าย!!” ร่างกายเธอเหมือนถูกทุบด้วยค้อนปอนด์ เธอจุกจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่กัดผ้าข่มตาไว้ให้กับความอัปยศในครั้งนี้
“นึกว่าจะหลวมซะอีก” ถ้อยคำร้าย ๆ ออกจากปากคนเลว ๆ ทำให้พริมาได้แต่น้ำตาตกใน
แม้จะอยากปราบพยศผู้หญิงคนนี้ในคราแรกแต่พอตัวตนได้เข้าไปอยู่ในช่องนุ่มนิ่มเขากลับมีอารมณ์ขึ้นมาจริง ๆ ก่อนจะเริ่มขยับเอวเขายื่นมือไปคลึงเต้าอวบอย่างมันเขี้ยวของแท้แม่ให้มามันใหญ่และดูสวยแบบนี้ก็คงเป็นยายนี่แหละ “ขนาดผ่านไปห้าปีร่างกายเรามันยังคุ้นชินกันดีเหมือนเดิมนะ”
หลังจากนั้นก็จับขาอีกคนพาดบ่าทั้งสองข้างโน้มตัวลงไปใกล้พร้อมเริ่มขยับเองเข้าออกเนิบ ๆ เปลี่ยนเป็นแรงขึ้นจนเสียงเตียงกระแทกกำแพงห้องดังสนั่นเป็นจังหวะที่เขาควบคุมเอง
ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก
เอวสอบอัดความเร็วเข้าไปในร่องสวาทเห็นสีหน้าเหมือนจะตายของอีกคนเขาล่ะอยากสะใจ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยุ้มเต้าอวบอั๋นทั้งสองข้างมันกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะตามที่เขากระแทกกระทั้นตัวตนเข้าไปในร่องสวาทของเธอ มือปลาหมึกนวดคลึงไปหมดทุกอย่างไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าร่างกายขาวผ่องผิวนุ่มมือซะเหลือเกิน
“อื้อออ” แม้จะบอกตัวเองว่าเกลียดการกระทำต่ำช้าของเขา แต่พอตัวเองมาอยู่ใต้อาณัติกลับยกสะโพกให้เขาบดเบียดเข้ามาแทบไม่มีช่องว่างให้สิ่งใดผ่านไป เหมือนร่างกายจะไม่เชื่อฟัง ไม่ว่าเขาจะจัดให้อยู่ท่าไหนเธอก็ตั้งรับได้เป็นมั่นเป็นเหมาะเธอเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
แล้วแบบนี้จะเรียกว่าข่มขืนได้เยี่ยงไร ท้ายที่สุดแล้วเธอก็สมยอม ร่างกายเธอดันตอบสนองการกระทำต่ำช้าของผู้ชายคนนี้ได้ดีเยี่ยม เขาแค้นเธอรู้ รังเกียจเธออันนั้นก็พอทราบ แต่อย่างน้อยเขาน่าจะสร้างความประทับใจให้เธอบ้าง มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย แต่สุดท้ายเธอก็ยอมอยู่ดี
“อ๊า...แน่นฉิบ!” เอวสอบทำงานได้ดีเยี่ยม จนเหมือนว่าจะส่งอีกคนไปถึงสวรรค์ได้แล้ว ตัวเองจึงเร่งจังหวะตามไป
ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก
เสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะสนั่นห้องสี่เหลี่ยมแม้มันจะฟินแต่เขาทำกับเธอตามอารมณ์ใคร่ ทั้งรุนแรงและเอาแต่ใจเหมือนกลับจะบดขยี้ร่างกายเธอให้แหลกคามือมันทั้งจุกแล้วก็เจ็บ พริมาได้แต่นอนน้ำตาไหลให้อีกคนกระทำตามใจจนเวลาเกือบเที่ยงคืนเขาจึงหยุดแล้วแก้มัดให้เธอ คนเลวลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าก่อนจะคว้าธนบัตรสีเทามาไม่ทราบจำนวนก่อนจะโยนมันขึ้นกลางอากาศปล่อยให้ธนบัตรปลิวว่อนลงมาโดนคนที่นอนซมอยู่พร้อมกับถ้อยคำระคายหู
“ค่าตัวเธอในคืนนี้” พูดจบก็เดินออกไปทิ้งไว้แต่คนที่มองตามประตูที่ปิดลงพร้อมคำสาปแช่งให้ไม่ตายดีในใจ
ทั้งที่เขาทำกับเธอถึงขนาดนี้แต่ในใจกลับไม่เคยเกลียดเขาจริง ๆ ได้เลย เวรกรรมอะไรกันทำไมถึงเหวี่ยงเธอให้มาเจอเขาในรอบหลายปี
“ฮึก” พริมากำผ้าห่มแน่น ไม่คิดว่าการกลับมาใช้หนี้ในครั้งนี้จะเป็นการเอาร่างกายมาให้คนเลวเหยียบย่ำเล่นเป็นของไร้ค่า เธอพาตัวเองเข้ามาในห้องอาบน้ำส่องกระจกเห็นสภาพตัวเองก็ต้องยกมือปิดปากไว้ เธอไม่ต่างจากโดนรุมโทรมแต่เขาทำแค่คนเดียว
มือเล็กถูตามเนื้อตามตัวอย่างรังเกียจสัมผัสจากคนคนนั้น เธอถูมันเหมือนมันจะลบออกได้แต่เปล่าต่อให้ร่องรอยพวกนี้หายไปแต่เธอยังคงจำได้ว่ามันเจ็บและทรมานขนาดไหน
ทั้งตู้เสื้อผ้ามีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอพอจะใส่มันนอนได้นาทีนี้เธอไม่อยากคิดอะไรมากร่างกายเธอมันพร้อมจะล้มพับลงได้ทุกเมื่อ พรุ่งนี้ตื่นมาเธอคงไม่รอดจากพิษไข้แน่นอน
- ผู้เขียน
