คุณ...อย่าร้ายนัก

ตอนที่ 6 ซาตานก็มีมุมใจดี

ตอนที่ 6 ซาตานก็มีมุมใจดี

“เชิญค่ะ” เธอเลี่ยงที่จะพูดด้วยแค่นี้ก็มีพนักงานคนอื่น ๆ มองมาแล้วหันหน้าไปคุยกันออกรสออกชาติแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะมองมาที่เธออยู่อย่างนั้น ถ้าไม่โง่ก็พอดูออกว่าตัวเองโดนนินทาอยู่

“ชื่ออะไรล่ะ ผมถามได้ใช่ไหม”

“ชื่อพิมค่ะ พิมอิ่มแล้วขอตัวนะคะ” เธอไม่รอให้เขาถามอะไรต่อรีบเก็บจานเดินออกมาทันที ทั้งที่มีเสียงร้องเรียกตามหลัง

“เดี๋ยวสิคุณยังกินได้ไม่พร่องขอบจานเลย” ดินรู้สึกผิดนิด ๆ ที่ทำให้คนงานไม่ได้กินข้าวให้อิ่ม เขาแค่รู้สึกว่าเธอน่าสนใจ แค่อยากทำความรู้จัก “ชื่อพิมเหรอ น่ารักจัง”

หลังจากเก็บส้มเสร็จก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้วหญิงสาวรับเงินตามค่าแรงที่สมควรได้รับมาอย่างงง ๆ ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงมังกรจะว่าไหมที่เธอไม่ได้ทำงานให้เขาฟรีเธอไม่กล้าปฏิเสธหัวหน้างานจะบอกว่าเธอมาทำงานฟรีมันก็น่าสงสัย เธอไม่อยากให้ใครรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพ่อเลี้ยงมังกร หญิงสาวปั่นจักรยานกลับบ้านริมน้ำในช่วงพลบค่ำ

“ไประริกระรี้กับผู้ชายกลับมาหน้าบานเชียวนะ” ว่าจะเดินผ่านให้เงียบที่สุดแต่เหมือนว่านายคนนี้จะรอเธออยู่ก่อนแล้ว พริมาเปลี่ยนเป้าหมายเดินมาห้องครัวเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา “ทำไมหรือฉันพูดไม่จริง”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น” พริมาว่าเสียงเบาเธอทำงานงก ๆ ตากแดดทั้งวันจะเอาเวลาไหนไปทำอย่างที่เขาว่า “คุณคงเข้าใจอะไรผิด”

“เข้าใจผิดงั้นเหรอ แล้วไอ้ดินลูกชายหัวหน้าสวนส้มนั่นล่ะ” เขาดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

พริมามองใบหน้าเรียบตึงแววตากร้าวดุตวัดมองเธอทีมีสะดุ้ง

แม้แต่เรื่องนี้เขาก็รู้!

“แค่ถามไถ่ปกติค่ะ” มันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอไม่ได้ไประริกระรี้อะไรแบบนั้นอย่างที่เขากล่าวหาเลย

“ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนเลยนะ ระหว่างเอากับฉันอยู่ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร บอกมันรอหน่อยสิฉันเบื่อเมื่อไหร่คงถึงคิวมัน” วาจาร้ายเฉือนหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอจนละเอียดยิบ ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน ยิ่งเธอเถียง เขายิ่งโมโหขึ้นเรื่อย ๆ “เถียงไม่ออกล่ะสิ เธอมันเคยร่านยังไงก็ยังร่านอย่างนั้น”

“ถ้าคุณว่าฉันร่านนัก คุณอยากได้ฉันทำไมปล่อยให้ฉันกลับไปเอาเงินสิ” เธอไม่ได้อยากมี เงินเธอมีแล้วกันแต่ผู้ชายคนนี้ตัดช่องทางติดต่อคนอื่นเธอออกไปจนหมด เขาไม่ได้อยากได้เงินแต่อยากเอาคืนสิ่งที่เธอเคยทำไว้ต่างหาก

“หึ เงินฉันไม่อยากได้หรอกแต่ฉันอยากให้เธอทรมานจนตายได้เลยยิ่งดี” พริมาไม่มีอะไรจะพูดผู้ชายตรงหน้าเกลียดเธอเข้ากระดูกดำจริง ๆ “แต่อย่าพึ่งตายง่าย ๆ ล่ะ ฉันยังเอาเธอไม่หนำใจเลย”

“หวังว่าคุณจะทำตามที่บอกเดือนเดียวเท่านั้น” พริมากำมือแน่นไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะลุกขึ้นมาบีบคอเธอหรือเปล่า แต่เธอทำใจไว้แล้วหนึ่งเดือน จากนี้ก็ทางใครทางมัน

เหมือนผู้ชายคนนี้อยากให้เธอมาทำงานใช้หนี้ทั้งร่างกายและขายแรงงาน ทั้งที่เธอยืนกรานว่าไปหาเงินมาให้เขาได้ ทำทีเหมือนทำงานใช้หนี้แต่ความจริงเขากำลังแก้แค้นเธออยู่ต่างหาก

“หนึ่งเดือนคงช่วยได้แค่แขนข้างเดียวของพ่อเธอ ได้สิเดี๋ยวฉันให้คนตัดมันมาให้พร้อมวันที่เธอออกไป” ใบหน้าหล่อร้ายผุดยิ้มออกมาก่อนจะยกชาขึ้นจิบอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่พูดออกไป

ส่วนคนฟังแทบลมจับหมายความว่ายังไง เขาจะไม่ทำตามที่พูดใช่ไหม?

“คะ...คุณบอกว่าแค่หนึ่งเดือน” หญิงสาวมือไม้สั่นเหมือนโดนหลอกเข้าอย่างจัง นี่เธอหวังอะไรอยู่ กำลังหวังอะไรจากซาตานตรงหน้ากันแน่ “พ่อเลี้ยงมังกร” พริมาเสียงอ่อยนี่เธอตกหลุมพรางซาตานร้ายแล้วใช่ไหม

“ก็ไปพร้อมแขนพ่อเธอสิ ส่วนชีวิตมันฉันขอมาเป็นปุ๋ยใส่ในสวนก็แล้วกัน” เขาพูดเหมือนชีวิตคนเป็นผักปลา การฆ่าคนมันง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ พริมาหน้าสั่นตัวเหมือนลอยกลางอากาศเธอทำอะไรได้บ้างนอกจากก้มหน้ายอมรับความจริง

“คุณจะให้ฉันอยู่นานเท่าไหร่ถึงจะปล่อยพวกเราไปสักที”

“เท่าที่ฉันจะเบื่อ แต่ไม่ต้องคิดไปไกลว่าฉันหลงเธอล่ะ แค่คนที่เอามาแก้ขัดฉันไม่ให้ความสำคัญนานหรอก”

“พ่อเลี้ยงมังกรฉันทำงานมาตลอดและส่งเงินให้บ้านเด็กกำพร้าเสมอมา” มือที่กำลังควงแก้วชาในมือพลันชะงักแม้จะไม่อยากสนใจแต่เขากลับนั่งนิ่งรอฟัง “คุณช่วยเด็กพวกนั้นหน่อยได้ไหมคะแค่ค่าการศึกษาเป็นรายปี” มันไม่ใช่ ‘แค่’ หรอก ค่าการศึกษาของเด็ก ๆ ที่กำลังขึ้นมัธยมปลายนั้นไม่ใช่เรื่องเล่นเลย ส่วนพวกเด็กเล็กเด็กน้อยยังดีที่พวกเขาสามารถเรียนโรงเรียนวัดถึงไม่เสียค่าเทอมแต่ค่าอุปกรณ์ก็ยังต้องเสีย

“ฉันทำไมต้องจ่าย”

“นะคะ” พริมาเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะเธอเครียดเรื่องนี้มาทั้งวันแล้ว สงสารแต่แม่เล็กเดินไม่ได้จะหาเงินมาแต่ไหนมาเลี้ยงเด็ก ๆ หลายสิบชีวิต “ฉันจะยอมเชื่อฟังพ่อเลี้ยงมังกรทุกอย่าง” เธอพูดจริง ๆ เขาน่ะรวยมหาศาลเพราะฉะนั้นเขาเป็นคนขังเธอไว้ในกรงสนิมนี้เอง

อีกอย่างเขาใช้ไม้แข็งกักขังเธอไว้ นั่นหมายความว่ารายได้ที่เธอทำงานหลายที่ต้องลดลง แบบนั้นจะส่งเงินให้ที่บ้านเด็กกำพร้าเหมือนเดิมได้ยังไงกันเสี่ยงบากหน้าอ้อนวอนคนใจร้ายสักครั้ง เธอลำบากได้แต่ไม่อยากให้เด็ก ๆ ตกที่นั่งลำบากเหมือนเธอ ที่สำคัญกว่านั้นยังสงสารแม่เล็กอีกด้วย เขาเลือกที่จะกักขังเธอไว้ก็ต้องช่วยเธอสิ ไม่อย่างนั้นก็ควรปล่อยเธอกลับไปเอาเงิน แต่เขาคงไม่ทำเพราะในใจเขามีแต่อยากแก้แค้น

“ที่ไหน”

“จริง ๆ นะคะ” คงไม่โกหกให้เธอตายใจเฉย ๆ ใช่ไหม

นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ พริมาอยู่กับน้องสาวที่โตมาด้วยกันในบ้านเด็กกำพร้าเราสองคนคิดว่าเป็นพี่น้องแท้ ๆ ของกันและกัน พริมาเรียนจบก่อนตั้งใจทำงานส่งน้องเรียน และบินตามกันไปทำงานที่ต่างประเทศ โชคดีหน่อยที่เจ้านายที่นั่นก็นึกเอ็นดูเธอกับน้องสาวอยู่บ้างเลยได้งานดีเงินดีมาทำพอมีเงินเลี้ยงชีวิต พริมาและน้องสาวส่งเงินให้บ้านเด็กกำพร้าทุกเดือนเป็นจำนวนเงินไม่มากเพราะแบ่งจ่ายหลายทาง แต่เงินสองคนรวมกันก็พอเลี้ยงข้าวเด็ก ๆ ได้หลายมื้ออยู่

ส่วนคนที่ถูกยิ้มให้นั่งค้างไปหลายวินาทีก่อนจะลุกขึ้นยืนก้าวขาไว ๆ ออกไปจากบ้านสวนริมน้ำแห่งนี้ คนที่ยิ้มเก้อเกาข้างแก้มอย่างงง ๆ อะไรของผู้ชายคนนี้

อย่างน้อยเขาร้ายกับเธอแต่ใจอ่อนกับเรื่องพวกนี้นั่นมันก็ดีอยู่ไม่น้อยเธออยากให้เขาเอาความแค้นมาลงที่เธอคนเดียวก็พอ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ทำใจยอมรับชะตากรรมนี้แล้วกัน ไหน ๆ พริมาก็ต้องอยู่ปรนเปรอเขาที่นี่ในยามกลางคืนกลางวันเธอก็ทำงานในสวนเก็บเงินไม่มากไม่น้อยเท่าที่เก็บได้ เธอทำงานหนัก ๆ หมดความสวยเดี๋ยวเขาก็ทิ้งเดี๋ยวเขาก็คงเบื่อ เธอสัญญากับแม่ใหญ่ไว้เมื่อนานมาแล้วไม่ว่าชีวิตจะขมปี๋แค่ไหนเธอต้องใช้ชีวิตให้ดี ฟ้าหลังฝนในชีวิตเธอจะงดงามเหมือนคนอื่นไหมนะ

พริมามีความฝันคือการสร้างบ้านให้ตัวเองกับน้องสาว เป็นบ้านหลังขนาดกลางเธอออกแบบไว้หลายแบบอยากมีที่ดินสักผืนบ้านสักหลังตกค่ำมากินมื้อเย็น ฝีมือทำกับข้าวของน้องสาวเธอไม่เป็นสองรองใคร อยากมีสินเดิมให้น้องสักหน่อยก่อนน้องจะแต่งงานจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาว่าน้องสาวได้ แอบหวังชีวิตคู่ไว้เหมือนกันแต่ตอนนี้คงต้องตัดความฝันนั้นทิ้งเสีย เธอรู้สึกผิดกับสามีในอนาคตถ้าเขารู้ว่าเธอเคยเอาร่างกายใช้หนี้ว่าที่สามีคงผิดหวังมาก

ชีวิตมันคงไม่โหดร้ายเท่าไหร่หรอกเพราะว่าเธอยอมรับกับโชคชะตาแสนตลกนี้ รีบทำร้ายรีบเบื่อแล้วรีบปล่อยเธอไปเสีย

คำติฉินนินทาของผู้คนนั้นก็ดี เธอจะได้จำไว้เป็นบทเรียน

นางบำเรอ ชู้ เมียน้อย อีตัว เธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้เลย เธอทำมันจริง ๆ เธอเป็นแค่อีตัวของผู้ชายที่ชื่อพ่อเลี้ยงมังกรของไร่เดชา คนที่เธอเคยสบประมาทว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงดูเธอได้หรอกคนที่เธอเคยพูดจาเหยียบย่ำไว้มากมายคำดูถูกในวันนั้นนึกย้อนไปก็น่าหัวเราะ ดันตกมาเป็นของเธอเองทั้งหมดมันช่างน่าหัวเราะเสียนี่!