“หากยังหาหลักฐานมายืนยันไม่ได้ว่ากู้ลี่ถิงมาร้าย พวกเราก็สมควรดูแลนางตามสมควร หานซิ่น! เจ้ากับจิ่งถงและชิงเหยียนสามคนต้องรับหน้าที่นี้”
เย่หานซิ่นเงยหน้าขึ้นมามองหย่งซื่อผู้เป็นมารดาแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย เหตุใดจึงต้องเป็นพวกนางสามคนที่ต้องดูแลกู้ลี่ถิง
“เมื่อวานพวกเราตำหนินางเสียใหญ่โตจะให้เราอ่อนข้อให้ง่ายๆ ได้อย่างไรเล่า เป็นพวกคุณหนูใหญ่มิใช่หรือที่ผูกมิตรกับคนสกุลกู้ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่มีผู้ใดเหมาะเท่าคุณหนูทั้งสามแล้วล่ะเจ้าค่ะ” เจินซื่อเป็นผู้ตอบ
เย่หานซิ่นอมยิ้มบางเบา นางคิดไม่ผิดว่าทุกคนในครอบครัวหาใช่คนใจจืดใจดำ
คนอื่น ๆ ได้เห็นรอยยิ้มแรกในรอบสามเดือนของคุณหนูใหญ่ก็พลอยยินดีไปด้วย หากเย่หานซิ่นมีเรื่องให้คิดให้ทำมากขึ้น อีกไม่นานนางก็จะลืมความขื่นขมที่ผ่านมาได้แน่นอน
“นั่นเสบียงอาหารของพวกเราหรือเจ้าคะ” เจินซื่อหันไปเห็นเกวียนวัวมาจอดอยู่ที่ประตูชั้นนอก ดูเหมือนว่าชายสูงว
