“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชาวเมืองเหลียงโจวจะแก้ปัญหานี้ด้วยการหยุดเพาะปลูก แทนที่จะสร้างบันได!!”
เสียงเล็กๆ จากด้านหลังทำเอาเย่เซิ่งเจียยิ้มไม่หุบ ภรรยาของเขาฉลาดนัก มองปราดเดียวก็บอกวิธีแก้ปัญหาออกมาได้รวดเร็ว
“ขนาดบ่อน้ำพวกเขายังตัดใจสร้างกันขึ้นมาไม่ง่ายเลย บันไดซึ่งไม่รู้ว่าจะเริ่มสร้างจากจุดไหน จะเป็นสมบัติของใคร ก็ย่อมยากยิ่งกว่า”
กล่าวจบเย่เซิ่งเจียก็เหงื่อตก หวาดกลัวเหลือเกินว่าคำพูดตนเองจะเป็นการชี้นำให้ภรรยาที่เห็นเงินเป็นก้อนหินของเขาสั่งทำบันไดเสียเงินเสียทองไปอีกรอบ
“ได้เห็นแล้วสินะ พวกเรากลับกันได้แล้วกระมัง”
“ข้าขอดูอีกเดี๋ยวเถิดเจ้าค่ะ"
เย่เซิ่งเจียเห็นว่านางไม่ได้พูดเรื่องการสร้างบันไดก็โล่งใจ ปล่อยให้นางยืนชมแม่น้ำที่เริ่มสะสมปริมาณน้ำจนสูงถึงเอวตามใจชอบแม้จะไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรน่าดูชมถึงเพียงนั้น
กู้ลี่ถิงมองไปทางทิศเหนือของแม่น้ำ บริเวณนั้นเป็นทางโค้งแคบๆ มีโขดห
