เจ้าของหัวใจมาเฟีย

ตอนที่ 10 เปิดเทอมต้องไปเรียน

ในห้องทำงานโทนสีเทา บนโต๊ะวางเต็มไปด้วยเอกสารมากมายทางธุรกิจแต่การทำงานของพริษฐ์ต้องหยุดชะงักชั่วครู่เมื่อเลขาคนสนิทของเขาเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กแบรนด์เนมใบหนึ่ง

"นั่นอะไร"

ศรณ์เลขาคนสนิทที่ทำงานกับพริษฐ์มาหลายปีตั้งแต่ที่พริษฐ์เพิ่งสานต่อกิจการของครอบครัวทั้งกิจการสีขาวและสีเทา เขานำกระเป๋าไปวางบนโต๊ะทำงานของเจ้านายก่อนจะเอ่ยตอบ

"นี่เป็นกระเป๋าของคุณลิตาที่คนของเราเพิ่งส่งมาครับ จากในกล้องวงจรปิดของโรงแรมพบว่าคุณลิตาออกไปอย่างเร่งรีบพร้อมกับโทรศัพท์แค่เครื่องเดียว กระเป๋าจึงยังอยู่ที่โรงแรม"

"ข้างในมีของครบทุกอย่างยกเว้นโทรศัพท์ของคุณลิตาที่เอาติดตัวไปด้วยครับ"

"แต่ตอนที่กริชกับไกรไปเจอก็ไม่มีโทรศัพท์อยู่ที่ลิตาแล้วนี่ แล้วไม่เจอโทรศัพท์เลยหรือไงตอนที่ตามสืบหาเบาะแส"

"ยังไม่เจอเลยครับ ตอนนี้เรารู้แค่ว่าเหมือนวันนั้นคุณลิตาจะเจอคนรู้จักด้วยครับ ตอนออกไปช่วงค่ำไม่ได้ออกไปด้วยกันแต่ตอนกลับมาโรงแรมก็กลับมาพร้อมกันครับ แต่พอช่วงดึกๆหลังเที่ยงคืนคุณลิตาก็ออกไปคนเดียวอีกครั้งแล้วก็เป็นช่วงที่เกิดเหตุกับคุณลิตาพอดีครับ"

"ลองสืบจากคนที่ลิตาไปเจอด้วยเผื่อจะมีความเกี่ยวข้องกันแล้วเอามารายงานฉันด้วย"

เขาคิดว่าคนที่ลิตาไปเจอมาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่นอน แต่ก็เป็นแค่การคาดเดาเท่านั้น ตอนนี้หลักฐานอะไรก็ยังไม่มากพอให้ฟันธงว่าใครเป็นคนร้ายที่เล่นงานลลิตากันแน่

"เอากระเป๋าส่งไปให้ลิตาที่โรงแรม เห็นว่าใกล้เปิดเทอมแล้วของในกระเป๋าจำเป็นต้องใช้"

"ครับ"

"อ่อ แล้วก็จัดการหาโทรศัพท์ให้กับลิตาด้วย ติดตั้งระบบจีพีเอสเอาไว้ด้วย" เขาเอ่ยสั่งกับเลขาก่อนจะนั่งพิงพนักเก้าอี้ทำงานอย่างใช้ความคิด หลายวันแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อหรือไปหาลลิตาเลยแต่เธอไม่แม้แต่จะถามหาถึงเขาสักนิดมันผิดวิสัยของลลิตาอย่างมาก

ตั้งแต่ที่ฟื้นมาลลิตาเปลี่ยนไปมากจริงๆ ทั้งสีหน้า แววตาและท่าทางโดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับเขา

ครื้น~ ครื้น~

เสียงแจ้งเตือนข้อความในไลน์ดังขึ้นเรียกความสนใจจากพริษฐ์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูข้อความที่ถูกส่งมาก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก เขาลืมเรื่องของลลิตาไปชั่วขณะและหันไปสนใจสิ่งที่ปรากฏบนจอโทรศัพท์แทน

'คุณพริษฐ์ขา กัสจังคิดถึงจังเลยค่ะ วันนี้จะว่างมาหากัสจังได้หรือยังคะ'

'ส่งรูปภาพ'

'กัสจังจะแช่น้ำรอนะคะ'

…เด็กเลี้ยงคนใหม่ที่เขารับมาเลี้ยงเมื่ออาทิตย์ก่อน

.

.

.

.

.

.

อีกสองวันก็จะเปิดเทอมแล้วลลิตาจึงเตรียมตัวหาทางหนีทีไร่ไว้ในหัวอย่างดี พอไปถึงมหาวิทยาลัยแล้วรอให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นขับรถออกไปเธอก็จะค่อยไปที่บ้านของเธอที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่จากมหาวิทยาลัย โชคดีที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้อยู่ใกล้กับบ้านของเธอ ทั้งยังเป็นสถานที่ที่คุ้นเคยเพราะเธอก็เรียนจบจากที่นี่และมายาวีน้องสาวของเธอก็เรียนที่นี่เหมือนกัน และร่างนี้ยังเรียนคณะเดียวกันกับน้องสาวเธออีกด้วย ช่างบังเอิญจริงๆ หวังว่าน้องสาวของเธอจะไม่รู้จักกับคนไม่ดีแบบนี้นะ เธอไม่อยากให้น้องสาวมาแปดเปื้อนกับคนแบบนี้เลย

รุ่งเช้าลลิตาแต่งกายด้วยชุดนักศึกษา เธอเปลี่ยนจากกระโปรงทรงเอที่สั้นเหนือเข่าเป็นกระโปรงทรงพีชแทนก่อนจะสวมเสื้อฮู้ดทับไปอีกทีทั้งๆที่รู้ว่าอากาศข้างนอกนั้นร้อนมากแค่ไหน เสมือนซ้อมตกนรกก็ไม่เชิง แต่เพราะห้องเรียนติดแอร์อย่างไรก็ไม่ร้อนแน่นอนจึงยืนยันที่จะสวมใส่ออกไปอยู่ดี และแม้ผมของเธอจะสีน้ำตาลแดงดูค่อนข้างเด่นสดุดตาแต่ก็ถูกกลบด้วยหมวกของเสื้อฮู้ดไปเรียบร้อย ตบท้ายด้วยการสวมแว่นใสให้ดูเนิร์ดๆต่างจากตัวตนเก่าของร่างนี้

"ทำไมมองไปมองมามันเหมือนจะเด่นเพราะดูแปลกแยกแตกต่างกันนะ" ขนาดตัวเธอยังรู้สึกแปลกเลยแค่มองกระจกยังไม่ออกจากห้องพักด้วยซ้ำแล้วคนในมหาวิทยาลัยที่เดินสวนกันจะคิดอย่างไร

"ใส่แค่เสื้อคลุมบางๆก็พอแล้วมั้ง ยังไงเราก็เปลี่ยนทรงผม เปลี่ยนสีผม เปลี่ยนการแต่งหน้าและยังใส่แว่นขนาดนี้แล้ว คงไม่มีคนจำได้ว่าเป็นใครทันทีที่เห็นหรอก… มั้ง…"

.

.

.

.

.

.

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยเธอก็เตรียมโบกมือลากับบอดี้การ์ดและจะออกไปบ้านตัวเอง แต่…

แต่เหมือนสิ่งที่คิดกับความเป็นจริงจะต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะกริชและไกรบอดี้การ์ดสองคนนี้ตามติดดูแลเธอแทบทุกฝีก้าว จากที่เธอคิดว่าพวกนี้คงแค่มาส่งเฉยๆและมาอีกทีเพื่อรับกลับตอนเลิกเรียน แต่ไม่ใช่เลย สองคนนี้ยังอยู่กับเธอ แม้ไม่ได้เข้ามานั่งเรียนด้วยแต่ก็นั่งเฝ้าอยู่ที่ใต้ตึกอาคารเรียนของเธอ รู้ตารางการเรียนอย่างดีเหมือนมาเรียนเอง แผนที่วาดฝันเอาไว้กลับพังลงอย่างไม่ท่า เธอเลยต้องมานั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนที่เธอไม่รู้จักใครสักคนและวิชาเรียนที่เธอเรียนไม่เข้าหัวเลยสักนิด

ใบหน้าของลลิตามีแต่ความเบื่อหน่ายอยากออกไปจากห้องเรียนนี้เต็มทนทั้งๆที่เพิ่งนั่งเรียนมาได้แค่สิบห้านาทีเท่านั้น เธอหมุนปากกาไอแพดเล่นๆไปมาเพื่อฆ่าเวลาในขณะที่อาจารย์ก็ตั้งใจสอนนักศึกษา

แรงสะกิดจากด้านหลังทำให้ลลิตาหันไปมอง เธอเห็นว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาถือว่าหล่อใช้ได้ทั้งยังใส่แว่นเหมือนเธออีกด้วย เธอทำหน้าสงสัยให้เขาว่าสะกิดเธอทำไม

"อาจารย์ให้จับคู่ทำรายงาน เธอมีคู่หรือยัง"

อาจารย์ให้จับคู่ทำงานเหรอ เธอไม่ได้ตั้งใจฟังเลยสักนิด

"ไม่มีอ่ะ"

"งั้นมาคู่กับเรานะ วิชาเสรีตัวนี้เราไม่มีเพื่อนมาเรียนด้วยเลยไม่มีคู่ทำงานด้วย"

"อื้ม ได้สิ เราก็ไม่มีเพื่อนที่นี่ในห้องนี้เหมือนกัน"

"เราสามภพ เธอล่ะ"

"เราเกร… เราชื่อลิตา ยินดีที่ได้รู้จักนะสามภพ" เธอยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร