เจ้าของหัวใจมาเฟีย

ตอนที่ 5 นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ไม่... ไม่สิ ถึงเธอจะมีชื่อจริงว่าลลิตาแต่ชื่อเล่นของเธอไม่ใช่ลิตา ต้องมีการเข้าใจอะไรผิดไปแล้วแน่ๆ

"ผมขอตัวก่อนนะครับคุณลิตา"

อีกแล้ว... ลิตาอีกแล้ว ทำไมมันเหมือนเขาไม่ได้เข้าใจอะไรผิดเลยล่ะ ทั้งๆที่มันผิดแน่ๆ

ยังไม่ทันจะเอ่ยท้วงอีกครั้งร่างของชายคนนั้นก็เดินออกไปจากห้องแล้ว ทำให้ในห้องพักคนไข้เหลือเพียงแค่เธอคนเดียว เลยเป็นช่วงเวลาทำให้เธอมานั่งคิดทบทวนตัวเองว่าทำไมตัวเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้

มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เธอจะยังมีชีวิตอยู่ เธอโดนยิงนะ ทั้งยังถูกจับไปฝังต่อจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว และอาการบาดเจ็บก็คนละส่วนจากตรงท้องเป็นช่วงไหล่แทน ร่างกายนี้มีบางอย่างแปลกๆชวนให้สงสัย

ในใจของเธอเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา มันเหมือนมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเธอทั้งๆที่เธอก็ยังอยู่ดีในตอนนี้ แต่เพื่อความแน่ใจให้ตัวเองมั่นใจเธอต้องไปส่องกระจก เผื่อมีอะไรผิดปกติบนร่างกายเธอในส่วนที่เธอมองไม่เห็น

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะเข้าไปยังห้องน้ำแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนก็เกิดอาการวูบจนหมดสติล้มลงที่พื้นข้างเตียง

.

.

.

.

.

.

ร่างแกร่งภายใต้ชุดสูทสีกรมนั่งกอดอกพิงโซฟาจ้องไปที่เตียงคนไข้ไม่วางตา แววตาของเขาหลากหลายความรู้สึกมันมีทั้งความสงสัยว่าทำไมเด็กเลี้ยงของเขาคนนี้ถึงได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืนได้ ใครเป็นคนลงมือ และหงุดหงิดที่เขาต้องมานั่งรอให้เธอฟื้นขึ้นมาตอบคำถาม เดิมทีเขาไม่จำเป็นต้องมาก็ได้เพราะส่งลูกน้องไปตามสืบเรื่องราวแล้วแต่เพราะยังไม่มีข่าวส่งมาและลลิตาก็เป็นผู้หญิงที่เขาหลงไหลในร่างกายของเจ้าหล่อนในช่วงนี้จึงต้องถ่อมาดูอาการเด็กเลี้ยงคนนี้ทันทีที่ได้ข่าวว่าฟื้นแล้ว เพื่อมาเช็คดูว่าร่างกายของเธอมีบาดแผลมากหรือเปล่า แต่พอเขามาถึงกลับพบว่าเธอสลบไปอีกครั้งเพราะร่างกายยังเพลียฟื้นตัวไม่เต็มที่

หวนนึกถึงเมื่อหลายวันก่อนตอนเกิดเหตุกับลลิตาในตอนนั้นเธอโทรมาขอความช่วยเหลือจากเขา แต่เขาไม่ได้ไปด้วยตัวเอง เขาได้ส่งลูกน้องไปแทนเพราะติดธุระสำคัญที่มากกว่าชีวิตของลลิตา เขาพยายามคิดว่าใครกันที่จะลงมือกับลลิตาได้ หรือจะเป็นศัตรูทางธุรกิจของเขา แต่ทำไมถึงมาเล่นงานลลิตาที่เป็นแค่เด็กเลี้ยงแค่คู่นอนของเขากันล่ะ ลลิตาไม่ได้มีความสำคัญกับเขาขนาดนั้นเพียงแค่เขาติดใจร่างกายของเธอในช่วงนี้ก็เท่านั้นเอง

คิดไปคิดมาระหว่างรอคนบนเตียง ในที่สุดร่างที่นอนอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา พริษฐ์มองหญิงสาวในชุดคนไข้ที่เพิ่งฟื้นก็ลุกเด้งตัวขึ้นนั่งพร้อมทำท่าทางประหลาดจับเนื้อตัวตัวเองไปมาและส่งเสียงร้องเจ็บเมื่อจับโดนแผลตัวเองที่ไหล่ ด้วยความสงสัยจึงอดไม่ได้ที่เอ่ยจะถาม

"ทำอะไรของเธอลิตา"

ร่างบางบนเตียงสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจกับเสียงของผู้ชายที่ไม่รู้จัก เธอหันไปมองด้านข้างที่มีโซฟาตัวยาวอยู่ตรงนั้นพร้อมมีร่างของชายคนหนึ่งที่ดูมีอายุไม่มากแต่มากกว่าเธอแน่นอนนั่งมองเธออยู่

เธอมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างขบคิด

หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนแต่นึกไม่ออก หรืออาจจะแค่เคยเดินผ่านกันแค่เสี้ยววินาทีหนึ่งก็ได้แล้วเผลอเก็บภาพใบหน้าของเขามาในความทรงจำเพราะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออกจริงๆว่าคนๆนี้เป็นใคร

"คุณเป็นใครคะ เรารู้จักกันด้วยเหรอ" เอ่ยถามพร้อมมองหาผู้ชายก่อนหน้านี้ที่เธอเจอแต่เขาไม่อยู่ในห้องนี้แล้ว หวนให้นึกถึงว่าเขาอาจจะจำคนผิดจริงๆก็ได้ พอนึกได้แล้วก็จากไป

แต่ว่าผู้ชายคนนี้อีกคนเป็นใครกัน ทำไมมานั่งหน้าดุในห้องนี้ได้ คงไม่ได้จำคนผิดอีกคนใช่ไหม

พริษฐ์ขมวดคิ้วทันทีก่อนจะเรียกบอดี้การ์ดที่เขาไล่ให้ไปยืนหน้าห้องก่อนหน้านี้เรียกเข้ามาให้ไปตามหมอตามพยาบาลมาดูอาการเพราะคิดว่าสมองของลลิตาต้องมีปัญหาอย่างแน่นอนถึงขั้นจำเขาไม่ได้

อันนี้หนักแล้ว…

"คุณคะ" เอ่ยถามเมื่อเห็นเขาไม่ตอบและคุยกับผู้ชายอีกสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาแต่เธอไม่ได้ยินบทสนทนานั้น ในตอนนี้ทำให้เธอเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นคนที่เธอเจอก่อนจะสลบไป แสดงว่ายังจำคนผิดอยู่แน่ถึงยังอยู่ที่นี่ เพราะชื่อเหมือนกันเลยยังไม่ไปไหนสินะ เธอต้องบอกความจริงกับพวกเขาเสียแล้วว่าเธอชื่อเล่นว่าเกรซ ชื่อจริงว่าลลิตา ไม่ใช่ลิตาที่พวกเขาต้องการพบแน่นอน แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลย จนสองคนนั้นเดินออกไปเขาถึงหันกลับมาหาเธอ

"ในเมื่อจำฉันไม่ได้ก็อยู่เฉยๆไปซะ อย่าลุกจากเตียง" เขาสั่งเสียงเรียบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาและไม่สนใจคนบนเตียงอีก

น้ำเสียงที่เป็นคำสั่งนั้นทำเอาลลิตาไม่กล้าขยับแต่ทว่าอยู่เฉยๆไม่ได้เพราะเธออยากเข้าห้องน้ำอย่างมาก จึงลุกอย่างเบาๆ

"ฉันบอกว่าอย่าลุก เธอฟังไม่เข้าใจหรือไง"

"แต่ว่าฉันปวดฉี่ อยากเข้าห้องน้ำ" เธอเอ่ยบอกอย่างอายๆก่อนจะหลุบตาลงต่ำ เมื่อไม่เห็นว่าผู้ชายหน้าดุที่ทำเสียงดุติดรำคาญเมื่อกี้ไม่ว่าอะไรจึงลุกเดินอย่างเงียบๆไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

ก่อนจะออกจากห้องน้ำเธอเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือในตอนนั้นเองที่เธอได้ส่องกระจก ภาพที่สะท้อนในกระจกทำให้ใบหน้าฉายความตกใจถึงขีดสุดมือเรียวจับไปที่ใบหน้าราวกับต้องการย้ำว่าคนในกระจกคือเธอจริงๆหรือไม่ ทุกอากัปกิริยาที่เธอทำล้วนสะท้อนอยู่ในกระจกให้แน่ชัดแล้วว่าคนในกระจกก็คือเธอที่ไม่ใช่เธอจริงๆ

ใบหน้านี้ ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเธอ …แต่เป็นของผู้หญิงคนนั้น คนที่ยิงเธอ! เป็นคนที่ฆ่าเธอและสั่งคนให้นำตัวเธอไปฝังดิน!

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นใสตอนนี้

ทำไมเธอถึงมาอยู่ในร่างกายนี้ มาอยู่ในร่างของคนที่ฆ่าเธอ ร่างของฆาตกร มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้ได้ การที่เธอมาอยู่ในร่างนี้มันคืออะไร แล้วร่างของเธออยู่ที่ไหนหรือจะถูกฝังใต้ดินไปแล้วจริงๆ ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกจริงๆ

แล้วฆาตกรเจ้าของร่างเจ้าของใบหน้าคนนี้ล่ะ หายไปไหน...