ดารัณนอนนิ่ง สมองทบทวนคำถามจากเขาที่ฟังดูแล้วน่าจะตอบได้ง่ายๆ ใช่ เธอเกือบจะบอกออกไปว่าอยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่พอมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ... ธีร์เทพ
“รับมั้ย? หรือจะตอบก่อนดี?” เขาเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา
ทำไมมันถึงได้ชวนกระอักกระอ่วนใจเช่นนี้
‘เธอยอมอยู่แบบนี้เพื่อยื้อชีวิตคนรักของเธอได้ตลอดไปหรือเปล่า’
เธออยู่ที่นี่ เพื่อชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีของอีกคนน่ะหรือ แล้วมีอีกข้อให้เธอเลือกบ้างไหมล่ะ ถ้ามีข้อไหนที่ต้องอยู่เคียงคู่กับธีร์เทพ เธอจะเลือก มือเล็กเอื้อมไปหยิบมือถือซึ่งเป็นคำตอบว่าเธอขอเลือกคุยกับแฟนหนุ่มก่อน แต่เขาก็ไม่ยอมอยู่ดี
ตุ๊บ !
ดารัณมองมือถือที่ถูกโยนทิ้งสภาพหน้าจอแตกละเอียดด้วยความเหนื่อยใจกับนิสัยของชายตรงหน้า
“ทีนี้ก็ตอบกูมา”
“ก็จะทนอยู่จนกว่าคุณจะสงสารพวกเราและยอมปล่อยไปเองนั่นแหละค่ะ”
“เธอนี่โง่ดีนะ”
เธอเม้มริมฝีปากแน่น คำอธิบายตัวเธอเพียงสั้นๆนี้มันแทงใจดำพอสมค
