คนถูกสวมกอดลืมตาตื่นขึ้นมาในกลางดึก เธอนอนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อนเพราะยังไม่พร้อมจะพูดคุยกับเขาที่ตื่นตัวง่ายดาย ทุกจังหวะการขยับกายให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นจึงเป็นไปอย่างเชื่องช้าและใจเย็น คนตัวเล็กเคลื่อนกายลงต่ำอาศัยส้นเท้าช่วยดันที่นอนพอมาถึงครึ่งทางใบหน้าหวานอยู่ระหว่างหน้าท้องแบนราบพอดีเขากลับพาดขาโอบกอดเธอแน่นกว่าเก่า
“หื้ม”
ดารัณกรอกตาไปมาด้วยความเหนื่อยหน่ายเมื่อรู้ว่าเธอกำลังโดนจับได้แล้ว
“ตื่นมาทำไมตอนนี้ฮื้ม” คนตัวใหญ่ถามเสียงงึมงำ
“ถ้าอยากให้หลับสบายก็ช่วยยกขายกแขนคุณออกไปด้วย ฉันอึดอัดหายใจไม่ออก”
“เธอจะได้ไม่นอนฝันร้ายไง” เขาเอ่ยเสียงกระเง้ากระหงอด
“ไม่ฝันร้ายแล้ว”
“หืม อะไรนะ?”
“เปล่า”
เธอพ่นลมหายใจออกอย่างหงุดหงิดกลบเกลื่อนความดีใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฝันถึงคูซมารส์ในรูปแบบการมาของเขาไม่ได้น่ากลัวเหมือนเก่า เขายืนยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร หรือนี่จะเป็นสัญญาณบอกว่
