ดารัณยืนทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่เพียงลำพัง เธอยังรู้สึกประหลาดใจไม่หายเมื่อคนอย่างโลอาห์นจะยุติการทะเลาะวิวาทโดยการเดินหนีไปดื้อๆแบบนี้ ร่างเล็กวิ่งออกไปนอกระเบียงชะเง้อคอสอดส่องมองหาเขา ในใจหวั่นกลัวว่าจะขับรถออกไปข้างนอก แล้วก็ใช่ เมื่อเธอพบรถสปอร์ตสีดำขับโฉบเฉี่ยวออกนอกรั้วคฤหาสน์อย่างน่าหวาดเสียว “ดี ไปเลย ไปไกลๆไม่ต้องกลับมา” เธอเอ่ยประชดทั้งที่น้ำตาร่วงพราวตกลงมาถึงปลายคาง สิ่งที่พูดออกไปมันไม่จริงเลยสักอย่างเธอไม่ได้โหยหาชายคนรักเหมือนดังก่อน เอาตามจริงก็เพิ่งจะนึกถึงแว้บเดียวก่อนเอ่ยประชดเขา แต่ทำไมกลับรู้สึกไม่แน่ใจว่าตนเองทำถูก หรือผิด? “แกพูดถูกแล้วดารัณ อย่าไปสนไอ้เถื่อนนั่น” เธอรีบสลัดศีรษะทิ้งความคิดบ้าๆนั่นแล้วข่มใจตนเองว่าที่ทำอยู่น่ะถูกแล้ว ผ่านนานหลายชั่วโมงในใจเริ่มกระวนกระวายร่างบางจึงเดินผ่านเตียงนอนเข้าไปในห้องดูหนังเปิดแอร์เย็นฉ่ำปิดไฟในห้องมืดสนิทเลือกแนวคอม