“ได้สิ”
เขาตอบเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแฝงไว้ด้วยความหม่นเศร้า ‘เอาสิ ถ้าเธอกล้าขอเขาก็กล้าให้’
บรรยากาศโรแมนติกรอบกายที่เขาเนรมิตขึ้นมาเพื่อเธอมันไม่มีค่าในสายตา กลายเป็นเพียงความว่างเปล่า เพราะเธอเคยไม่สนใจทุกสิ่งอย่างที่อยู่รอบกายตรงนี้ เขาคิดว่าเธอจะขอสิ่งของมีมูลค่าเพื่อให้ความเป็นอยู่ครอบครัวดีขึ้น แต่กลับกลายเป็นเขาเองที่คาดหวังจากตัวเธอมากไป ดารัณก็ยังเป็นดารัณคนเดิมที่เอาแต่ความรู้สึกตนเองและชายที่รักเป็นใหญ่
ในใจอยากจะลุกขึ้นพังทำลายข้าวของเพื่อระบายความเจ็บใจที่ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็พ่ายแพ้ให้ไอ้นั่น! อยากกระชากตัวเธอขึ้นมาเขย่าแล้วตะคอกด่าแรงๆว่าเธอมันโง่! ‘ดารัณ เธอมันโง่เง่าที่สุด!’
โลอาห์นปิดเปลือกตาดุกร้าวก่อนพ่นลมหายใจออกยาวเหยียด
“ยังจะนั่งอยู่ที่นี่อีกหรือ?” เขาเปล่งเสียงถามทำลายความเงียบ
“คะ?” ดารัณช้อนสายตาขึ้นสบมองแววตาคล้ายเย้ยหยันของคนตรงหน้า
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อสิ”
