เครื่องบินส่วนตัวของโลอาห์น เคอวิช เอลวานอฟ แลนดิ้งบนลานจอดเขตหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องความหนาวจัดที่สุดในโลก นั่นคือหมู่บ้านไซบีเรีย ในเมืองโอมียาคอน หากไม่มีความจำเป็นเขาคงไม่มีทางจะมาที่เขตนี้อย่างแน่นอน โลอาห์นสั่งให้คนตัวเล็กนอนเปิดฮีตเตอร์ขดตัวใต้ผ้าห่มรอเขาอยู่บนเครื่องน่าจะดีกว่าพาเธอลงไปสัมผัสกับบรรยากาศด้านนอกที่อุณหภูมิติดลบเกือบสามสิบองศาจึงไม่แปลกหากที่นี่จะมีประชากรเพียงห้าร้อยกว่าคนเท่านั้น
“ฉันไปไม่นานหรอก รอที่นี่นะห้ามออกไปไหน”
เขาหยอกเอินหญิงสาวที่เหมือนเต่าในกระดองโผล่หน้าออกมาพยักหน้ารับแล้วหดกลับเข้าไปดังเดิม ก็ที่นี่หนาวมากเสียจนเธอไม่อยากออกไปไหนอยู่แล้วเพราะขนาดเขายังสวมลองจอห์นผ้าวูลอย่างดีก่อนสวมทับด้วยแจ็คเก็ตฮู้ดตัวหนาเตอะและหมวกเตรียมปะทะกับอากาศด้านนอก
“ทำไมเงียบ? ...อยากได้ความอบอุ่นอีกรอบหรือ?”
“โอย ไปเหอะ” เธอยื่นแค่มือออกมาโบกสะบัดไปมากับสุ้มเสียงเพลี
