“แฮ่ ขอโทษค่ะฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ให้เสียบรรยากาศแล้ว”
ดารัณยิ้มกลบเกลื่อนพลางเอื้อมมือไปแตะหลังมือเขาเพื่อยุติเรื่องที่อาจจะทำให้ปิกนิกล่ม อันที่จริงก็รู้ว่าไม่ควรเอ่ยชื่ออีกคนให้เขาโกรธหรอก แต่แค่อยากเอาคืนเรื่องเวร่า ถือว่าหายกัน
เขาปัดมือเธอออก กาเลียเริ่มนั่งไม่ติดแต่พี่ชายเอื้อมมือมาลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน
“พี่ต้องไปเคลียร์งานที่ค้างไว้ก่อนนะกาเลีย อย่าดื่มเยอะเดี๋ยวไม่จัดปาร์ตี้วันเกิดพรุ่งนี้ให้นะ”
“ค่ะ”
พอเลื่อนมาเจอหน้าดารัณแววตาที่อบอุ่นกลายเป็นว่างเปล่า
“เอาล่ะ พี่ชายฉันไปแล้ว เธออยากโทรมั้ย?”
“คะ?”
“ก็โทรหาแฟนเธอไง”
“ได้หรือคะ ฉันกลัวคุณจะเดือดร้อนไปด้วย”
“ไม่หรอก พี่ไม่กล้าทำฉันหรอกเชื่อสิ” ใบหน้าเธอสลดลงเมื่อนึกถึงความหลังที่ร้าวฉานของครอบครัว “ฉันน่ะ ไม่ใช่สาวปาร์ตี้หรือนักดื่มหรอกนะ แค่ดีใจที่ได้มาอยู่ที่นี่ เพราะคิดว่าชาตินี้แม่คงไม่อนุญาตให้มาเหยียบที่นี่อีกหรอก
