“ป๊า แต่...”
“เอาน่ามังกร ตอนเย็นค่อยไปดินเนอร์กับป๊าสองต่อสองก็ได้” ป๊าลูบศีรษะผมและเดินตรงไปที่ห้องโถง ส่วนผมก็ยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
ไม่ชอบเด็ก! ไม่ชอบเสียงหัวเราะ! ไม่ชอบเลยจริงๆ
เมื่อมาถึงห้องโถงผมก็นั่งข้างป๊า ตรงข้ามก็เป็นคุณวีระและคุณมุกดา แต่ว่าป๊ากลับเดินไปหาเด็กๆ ที่กำลังกินข้าวกันอยู่ พอเด็กพวกนั้นเห็นป๊าก็พากันดีใจใหญ่เลย ให้ตายเหอะ นี่ถ้ารู้ว่าป๊าเป็นมาเฟียใหญ่และน่ากลัวแค่ไหน คงจะไม่กล้าเข้าใกล้กันหรอกมั้ง ผมเบ้ปากและมองอาหารที่กำลังนำมาวางบนโต๊ะเพราะคุณมุกดายกมาไว้
“อาหารอาจจะธรรมดาหน่อยนะคะคุณมังกร ทานได้ใช่ไหมคะ?”
“ครับ ผมกินง่ายอยู่แล้ว”
“ใช่มุกดา ลูกชายฉันน่ะ กินง่ายอยู่ง่าย” ป๊ามาถึงกับตบบ่าผมอย่างแรง จนแทบจะหลุด “จริงสิคะ ถ้าเจ้าสัวกับคุณมังกรไม่รังเกียจ จะมีคนมาทานข้าวเพิ่มด้วย จะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ไม่เลย มาสิ กินกันเยอะๆ สนุกดีนะ”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวดิฉัน
