“ฉันกับสามีจะไปกลับไปอยู่บ้านนอกค่ะ แต่เด็กๆ คงต้องส่งไปที่พักพิงที่อื่น” ผมพยักหน้ารับก่อนจะมอบเงินให้กับคุณมุกดาที่ยิ้มให้ ผมเลยลุกขึ้นจากห้องโถงออกไปเดินเล่น ที่นี่ร่มเย็นดีมากเลยล่ะ แต่ตั้งแต่มายังไม่เห็นเด็กๆ เลย หายไปไหนกันหมด
“ทางนี้ค่ะ ทางนี้!”
“เร็วๆ สิครับ จับผมให้ได้ ฮ่าๆ” น้ำเสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้น ทำให้ผมเดินตรงไปที่ลานกว้างที่เด็กๆ กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ แต่ทว่าผมกลับมองตรงไปที่ร่างบางที่สูงกว่าเด็กคนอื่น เธอกำลังกวาดมือไปทั่ว แถมยังถูกปิดตาอีกต่างหาก ผมเดินล้วงกระเป๋าเดินเข้าไปใกล้กับเด็กคนหนึ่งที่กำลังตะโกนเรียกเธอ
“ผมอยู่ทางนี้ครับ จับให้ได้นะ”
“ได้แน่ พี่จับเราได้แน่!”
หมับ
“อ๊ะ จับได้แล้ว...”
เธอวิ่งตรงมากอดผมทันที ก่อนที่เด็กพวกนั้นจะหัวเราะและพากันวิ่งหนีไป ส่วนผมก็ยืนนิ่งมองร่างบางที่รู้สึกตัว เธอยกมือแกะผ้าปิดตาออก เท่านั้นล่ะเราสองคนก็ต้องตกใจที่เจอกันในที่แบบ
