เพราะอีกหน่อยเขาจะเป็นแค่ความทรงจำของฉันตลอดไป หรือไม่ก็อาจจะไม่เหลืออยู่ในความทรงจำเลยก็ได้ เหมือนที่เขาไม่มีฉันอยู่ในความทรงจำไง
รถของพี่กรมาจอดที่หน้าบ้านของฉัน ใช่ หน้าบ้านที่ฉันรู้ดีว่าตัวเองจะต้องเจออะไรบ้าง ฉันลงจากรถของพี่กรไปแต่เขาก็ยังคงจอดรถอยู่แบบนั้นและฉันมั่นใจด้วยว่าเขาต้องการดูผลงานของตัวเอง ฉันกดกริ่งหน้าบ้านกระทั่งแม่ออกมาเปิดประตู ท่านเห็นหน้าฉันก็โมโหกระชากฉันเข้าไปในบ้านและ...
เพียะ
“!”
“อีสารเลว แกนี่มันสารเลวจริงๆ นะนังนารา! ทิ้งปัญหาไว้ให้ฉัน และหนีไปบำเรอสุขกับไอ้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ห๊ะ!”
“นาราขอโทษ...”
“ขอโทษเหรอ แกขอโทษเหรอ! รู้ไหมว่างานของแกตอนนี้มันโดนแบนหมดแล้ว แล้วจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้กันห๊ะ นังลูกเลว” ฉันถูกจิกผมและตบหน้าไม่ยั้ง แม่ด่าทอฉันอย่างรุนแรง ก่อนจะกระชากฉันเข้าไปในบ้าน เหวี่ยงจนล้มลงกับพื้น โดยที่พ่อก็ตามมาตบหน้าฉันอีกครั้ง
เพียะ
“งาม
