“เปรม! ย่าผิดเอง จะลงโทษย่ายังไงก็ได้ ขอแค่เปรมกลับมาให้ย่าเห็นหน้าบ้าง”
“สงสัยเราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องเสียแล้วล่ะครับ ผมขอตัวก่อนดีกว่า และครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะมาเหยียบที่นี่”
“เปรม!” สิ้นเสียงแผ่วๆ ร่างผอมบางของคุณหญิงประกายก็ทรุดฮวบลงไปที่พื้น... กาสะลองถลาออกมาจากที่ซ่อน สองมือเล็กๆ รวบร่างของคุณหญิงประกายเข้าไปกอด พร้อมทั้งตะโกนต่อว่าชายหนุ่มเสียงสั่นพร่า
“คนใจร้าย! คุณท่านสุขภาพไม่ดี คุณก็ยังมาซ้ำเติมท่าน ทำร้ายจิตใจคนแก่มันน่าสนุกเหรอคะ”
“คนแก่ที่คุณพูดถึง เสือกไสผมอย่างไม่ใยดี ตอนที่ผมเป็นเด็ก แล้วจะมาเรียกร้องหาความเมตตาอะไรในตอนนี้ จะมีประโยชน์อะไรล่ะ”
“อดีตแก้ไขไม่ได้ แต่ปัจจุบันเราสามารถแก้ไขให้มันดีขึ้นได้นี่คะ ถือว่าทำให้ท่านก่อนที่ท่านจะจากเราไป แค่นี้ไม่ได้หรือยังไงกันคะ”
“เสียเวลา! เวลาผมเป็นเงินเป็นทอง ผมไม่มีเวลามาเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ไร้ประโยชน์
