หลายวันต่อมา_
ร่างบางในชุดนักศึกษากำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มีเครื่องสำอางค์แบรนด์ดังมากมาย แต่เธอไม่นึกอยากใช้มันเลย
ใบหน้าสวยไม่ได้ดูสดชื่น ทำเหมือนบรรยากาศห้องเป็นสถานที่คุมขังนักโทษ แค่ได้ไปเรียนและกลับมาเพื่ิอนอนเท่านั้น
"ทำไมไม่ฆ่ากันให้ตายไปเลยล่ะค่ะ ทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ต่างกันอยู่ดี" น้ำเสียงใสเอ่ยถาม ตอนเห็นร่างสูงยืนจ้องใบหน้าเธอผ่านกระจก และวันนี้เขาก็ต้องไปทำงานเหมือนทุกวัน
"ถ้าเธอตายมันง่ายไป" เขาเขยิบเดินตรงมาหยุดข้างหลังร่างบาง ใช้ฝ่ามือหนาช้อนคางมนบีบให้แหงนหน้าขึ้น ศรีษะเล็กแนบกล้ามท้องชาย ผ่านเสื้อเชิ้ตสีกรมเข้มน่าเกรงขาม
"แล้วถ้าฉันตายเองล่ะคะ คุณคงจะทำไรไม่ได้แล้วสิ" เธอกลัวเขาจนแทบจะจิตตก หลังออกจากโรงพยาบาลทั้งคู่ไม่ได้นอนร่วมเตียงกันเลย
พิพัฒน์ทำเหมือนเธอเป็นสิ่งไม่มีชีวิต จะอยู่หรือจะไปไหนไม่ได้บอกกล่าว แทบไม่ได้เอ่ยคำใดต่อกัน
"ฉันเนี้ยแหละจะไปฉุ
