"น้ำ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับแก้วน้ำที่วางไว้บนโต๊ะหน้าเธอ แต่เจ้าอี้เฟยกลับไม่สนใจเพราะมัวเป็นห่วงผู้ชายที่เธอคิดว่าเขากำลังได้รับบาดเจ็บอยู่
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณชาชุน" เสียงหวานถามออกไปอย่างห่วงใยปล่อยให้ผู้ชายตัวโตที่หวังดีเดินไปหาน้ำมาให้ยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้น
"จู่ๆก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือครับ" ชาชุนส่งเสียงติดอ้อนหญิงสาวนิดๆ เขากุมมือตนเองไว้
"ให้หมอตรวจดูหน่อยดีหรือเปล่าคะ"
"ไม่เป็นไรครับตอนนี้ดีขึ้นแล้ว แค่คุณอี้เฟยเป็นห่วงผมก็รู้สึกหายดีแล้วครับ"
เสียงกระแอมดังขึ้นเมื่อมีใครบางคนถูกทิ้งให้ยืนเคว้งอยู่เพียงลำพัง
"กลับบ้าน" เขาสั่งเสียงเย็นไม่สนใจผู้ชายแปลกหน้าที่ขมวดศีรษะอย่างแปลกใจอยู่ข้างๆ
เจ้าอี้เฟยเงยหน้ามองเจ้าของเสียงเย็น การมองระยะประชิดเช่นนี้ทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่ตนเองมโนไปไกลเมื่อสักครู่แก้มสาวจึงแดงเรื่อออกมาทันใด ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งเห็นว่าพี่เจี๋ยหลุนของเธอไร้ท
