ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ แต่จะทำอันใดได้ถึงจะเอาแต่ใจเพียงใดเขาก็ต้องมีขอบเขต ในเมื่อขณะนี้ก็เห็นกันอยู่ว่าไป๋หวั่นชิงโกรธมาก และนางตั้งครรภ์หลานของเขาอยู่ สุดท้ายเฉินอี้หานจึงได้แต่ความผิดหวังกลับมาจากตำหนักของไป๋ฮองเฮา
...หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เขาคงไม่ทำเป็นคนท่ามากรั้งรอเวลาเช่นนี้เป็นแน่ ไม่น่าเลยจริง ๆ ...
หลังจากออกจากตำหนักไป๋ฮองเฮา เขาก็ตรงไปยังหน่วยองครักษ์จินอู่ที่ตนเองเป็นผู้บัญชาการอยู่ เพราะขอบเขตขององครักษ์จินอู่ใครบ้างไม่รู้ว่ามากมีมากมายนัก อยากจะทราบข่าวสารใดล้วนไม่เคยผิดหวัง
ทว่าคราวนี้เฉินอี้หานกลับต้องผิดหวังแล้วจริง ๆ เพราะไม่อาจทราบเลยว่าพระชายาของตนเองล่องหนหายตัวไปจากเมืองหลวงได้อย่างไร สืบหาอยู่ถึง7วัน7คืนก็ไม่ได้ความอันใดแม้แต่น้อย ก็กระจ่าง ในซ่งหยวนหากจะมีผู้ใดปิดหูปิดตาของเขาได้ก็คือฮ่องเต้เฉินอี้หลงเท่านั้น แล้วใครเล่าจะช่วยเขาได้
"เสด็จแม่..."
ใช่แล้วในซ่งหยวน
