“เว่ยจงหาเงินได้เฉลี่ยเดือนละสามสิบหยวน แบ่งหนึ่งในสามเพื่อกตัญญูจะอยู่ที่สิบหยวน แบ่งให้พ่อและแม่คนละห้าหยวน แสดงว่าเว่ยตงต้องจ่ายค่ากตัญญูต่อบิดามารดาทุกเดือน หกหยวนเจ็ดเหมา มีใครต้องการคัดค้านหรือไม่”
“นี่มันน้อยเกินไป ฉันเลี้ยงเว่ยตงมาเหมือนกันแต่ได้เงินแค่นี้เนี่ยนะ อีกอย่างเว่ยตงทำงานเดือนหนึ่งก็ได้มากกว่าสามสิบหยวน บางเดือนได้ห้าสิบหยวน ยังมีสองคนนั่นอีก ได้เดือนหนึ่งรวมกันก็ห้าสิบหกสิบหยวน แต่ฉันได้เงินแค่หกหยวนเนี่ยนะ”
“นี่…” เว่ยถงหันมองภรรยาอย่างไม่อยากเชื่อ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยนับกระเป๋าเงินเข้าออกของบ้าน และเข้าใจมาตลอดว่าหลานสาวป่วยจนต้องใช้เงินบ่อย ๆ ทำให้ภรรยาตนไม่ชอบหลานสาวคนโตเท่าไร
แต่ไม่คิดเลยว่าทั้งหมดจะเป็นคำพูดโกหก ที่จริงแล้วคนที่กินเงินต่างข้าวก็คือภรรยาของเขานี่เอง
แต่เมื่อเหลือบมองคนนอกทั้งสองที่มีหน้ามีตาในสังคมก็รู้สึกอายเกินกว่าจะพูดออกมาในตอนนี้ จึงเลือก
