เว่ยถงเองก็เบื่อจะฟังเสียงบ่นน่ารำคาญของภรรยา บ้านนี้ร้อนมาตลอดตั้งแต่ซิ่วอิงไม่ยอมแต่งงาน เว่ยหยางเองก็เติบโตพอแล้ว และกำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่ปี ให้เว่ยตงออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัวก็จะดีกว่า
“เอาเป็นว่า…” ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปาก ย่าเว่ยก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
“ได้ยังไง จะแยกบ้านได้ยังไง ฉันกับพ่อแกยังไม่ตายเลย นี่แกแช่งให้พวกเราตายหรือยังไง!”
“แม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย แต่แม่บอกเองว่าบ้านเราไม่มีประโยชน์อยู่ไปก็ผลาญข้าวผลาญน้ำของบ้านเปล่า ๆ ไม่ใช่เหรอ”
“พี่จะแยกบ้านทำไม ซิ่วอิงแต่งงานออกไปแล้วพวกพี่จะอยู่กันยังไงไม่มีเด็ก ๆ ดูแล อาหยางอาจุนก็จะได้ช่วยกตัญญูสืบธูปของพวกพี่” เว่ยจงกล่าว เขาเป็นน้องชายที่เว่ยตงเคยเชื่อ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าน้องชายคนนี้เจ้าเล่ห์
คำพูดนี้ถูกใช้เพื่อล่อลวงให้บ้านใหญ่เว่ยเป็นทาสของคนในบ้านหลังนี้เท่านั้น เว่ยหยาง เว่ยจุนไม่เคยเคารพและเห็นเว่ยตงอยู่ในสายตาด
