ไฟรักตรวนสวาท

แสดงละคร

สองเดือนที่อยู่ด้วยกันมาในฐานะสามีภรรยา จิณณ์ทำหน้าที่สามีได้ดีเหลือเกินเวลาอยู่บนเตียง ส่วนเวลาอยู่ข้างนอกเดินผ่านหรือสวนกัน เขาแทบจะไม่ทักทาย เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ เขาทำเหมือนเธอเป็นเพียงนางบำเรอบนเตียงเท่านั้น จะว่าไปตอนนี้เธอก็ไม่ต่างจาก ‘นางบำเรอ’ ของเขา เพียงแค่ฐานะนางบำเรอของเธออยู่สูงกว่าผู้หญิงของเขาที่ซุกซ่อนไว้เท่านั้นเอง เพราะมีทะเบียนสมรสในครอบครอง แต่ก็ใช่ว่าต่างจากผู้หญิงที่เขาแอบซุกไว้เสียเมื่อไหร่ เขาจะทำดีแสดงละครรักปานจะกลืนกินเธอก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนที่รู้จักและครอบครัวของเธอและเขาเท่านั้นแหละว่ารักและเป็นห่วงเธอ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วไม่เคยแม้แต่จะทานข้าวด้วยกันสักครั้ง ต่างคนต่างอยู่ จะมีแต่ตอนกลางคืนเท่านั้นที่อยู่ด้วยกัน ทั้งๆ ที่ก่อนแต่งงานตกลงกันจะแยกห้องกันอยู่ แต่แล้วสุดท้ายก็ต้องอยู่ห้องเดียวกัน เพราะเขาและเธอเลยขั้นจะมารักษาระยะห่างกันแล้ว ไม่ว่าตรงซอกหลืบไหนของร่างกายก็ล้วนแต่ผ่านมือและริมฝีปากหนาของจิณณ์มาแล้วทั้งนั้น

“มากันแล้วเหรอลูก” เสียงของนางจิตตราเอ่ยทักลูกทั้งสองที่เดินโอบเอวกันเข้ามาในห้องนั่งเล่น วันนี้สองบ้านนัดกันทานมื้อเย็นที่บ้านปิ่นฤดีและลูกๆ ทั้งสองของพวกเขาก็ถูกโทรตามให้มาทานมื้อเย็นด้วย

ด้านจิณณ์กับบุณยดาที่เดินโอบเอวแสดงท่าทางรักกันหวานก็พากันยิ้มให้ผู้ใหญ่ทั้งสี่ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมยกมือไหว้ทันทีเมื่อเดินเข้ามาถึง ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวยาวที่ว่างอยู่ด้วยกัน

“เมื่อไหร่พ่อกับแม่จะได้เป็นตา เป็นยาย เป็นปู่ เป็นย่าสักทีฮึพ่อจิณณ์” เสียงแหบแห้งตามวัยของประมงเอ่ยถามลูกเขย

“ก็คาดว่าเร็วๆ นี้แหละครับคุณพ่อ ช่วงนี้ผมก็ทำการบ้านทุกวัน ใช่ไหมที่รัก” ท้ายประโยคเขาหันมาถามส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ภรรยาคนสวยที่นั่งข้างตนและเธอก็หลบตาเขินอายพร้อมตอบกลับเขา

“คุณจิณณ์อายคุณพ่อคุณแม่บ้างค่ะ” เธอเอ็ดเขาเสียงไม่ดังนัก

“อายทำไมทูนหัว ก็ตอนนี้เราเป็นผัวเมียกันนี่ จะอายอะไร คุณพ่อถามผมเรื่องลูก ผมก็แค่ตอบ” เขาพูดเสียงดังจงใจให้ทุกคนได้ยินด้วย ‘ลูกงั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก!’ เขาพึมพำในใจพร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้กับผู้ใหญ่ที่มองมาทางตนและภรรยา เขาไม่เคยมีความคิดเรื่องนี้ในหัวและไม่คิดจะมีด้วย เรื่องอะไรจะเอาชีวิตมาผูกติดกับบุณยดาและลูกเพียงคนเดียว

“อย่านานนักนะลูก แม่อยากอุ้มหลานแล้วนะจิณณ์ หนูแนน” จิตตราเอ่ยกับลูกชายและลูกสะใภ้

“ครับผม ไม่นานแน่นอนครับคุณแม่” จิณณ์ตอบกลับแม่ตัวเองเสียงหนักแน่นอย่างรับคำมั่นเหมาะแล้วก็หันมาก้มหน้าเอ่ยกระซิบข้างหูภรรยาตัวเองให้ได้ยินกันสองคน ‘แสดงละครหน่อยสิ อย่าให้ผมแสดงคนเดียวได้ไหมผมเหนื่อย อ้อ...เรื่องลูก อย่าคิดว่าผมจะมีกับคุณ คุณกินยาคุมทุกวันใช่ไหม’

บุณยดาฝืนยิ้มให้กับทุกคนเมื่อได้ยินคำพูดของสามี เธอกินยาคุมกำเนิดตามเขาสั่งทุกวันและไม่คิดจะอุ้มท้องลูกคนใจร้ายด้วย และเธอเองก็เคยบอกเขาหลายครั้งให้ใส่ถุงยางอนามัย แต่เขาก็ดื้อไม่ยอมใส่ อ้างว่าเธอกินยาคุมแล้วเขาจะใส่ทำไม ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้หมายถึงเรื่องเด็กเลย แต่เธอหมายถึงเรื่องโรคที่จะมากับเขา เพราะเขามันคนสำส่อน ถึงแม้ไม่เห็นกับตา แต่ก็ได้ยินบ่อยๆ ว่าเขาชอบเข้าโรงแรมกับสาวๆ เป็นประจำทั้งๆ ที่แต่งงานกับเธอแล้ว และที่สำคัญบุณยดาไม่เข้าใจ เขาไปมีเซ็กซ์กับคนอื่นแล้วทำไมยังต้องกลับมาระบายกับตัวเองด้วย ไม่ว่าจะเวลาไหน เขากลับดึกกลับเร็วเขาก็ไม่เคยปล่อยให้เธอได้นอนหลับพักผ่อนสบายเลย

‘ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นค่ะ ฉันไม่ปล่อยให้ตัวเองพลาดท้องกับคุณแน่’ บุณยดากัดฟันเอ่ยตอบให้ได้ยินกันสองคน ก่อนจะดันหน้าของเขาที่ก้มอยู่ข้างแก้มออกห่างแล้วหันไปส่งยิ้มให้พ่อกับแม่ตัวเองและพ่อกับแม่สามีที่มองมาทางตนและสามี

“แนนขอตัวไปดูความเรียบร้อยที่โต๊ะอาหารก่อนนะคะ เสร็จแล้วจะให้เด็กมาตามคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ” เธอเอ่ยขอตัว เพราะไม่ได้จบเอกการแสดงมาแบบคนหน้าทนข้างๆ ที่ต้องมาปั้นหน้ายิ้มแสดงว่ารักกัน เธอเหนื่อยที่ต้องแสดงอะไรแบบนี้กับเขาเต็มทนแล้ว

“ไปเถอะลูก” เบญจาเอ่ยกับลูกสาวตัวเอง แล้วบุณยดาก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป ทิ้งให้สามีแสดงละครอยู่กับพ่อๆ แม่ๆ คนเดียวในห้องนั่งเล่น

“จิณณ์ไปคุยกับพ่อหน่อยสิ พ่อมีอะไรจะคุยกับแก” เสียงแหบแห้งทว่าดุดันเอ่ยขึ้นทำให้จิณณ์ต้องมองไปยังเอกชัย พ่อบังเกิดเกล้าตัวเองแล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก

“จะคุยอะไรกับลูกคุณเอก” จิตตราถามสามี

“ก็คุยเรื่องงานนั่นแหละ ไปคุยกับพ่อหน่อยจิณณ์” แล้วเอกชัยก็ลุกเดินนำหน้าลูกชายออกจากห้องนั่งเล่นไปก่อน ส่วนจิณณ์ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับทุกคนแล้วขอตัวตามพ่อตัวเองไปข้างนอก

“จิตดีใจมากที่สองครอบครัวเราได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน” จิตตราหันมาเอ่ยกับเบญจาที่นั่งโซฟาตัวเดียวกับตนเอง

“จาเองก็ดีใจที่เราสองบ้านเป็นทองแผ่นเดียวกัน และไม่นานเราสองคนจะเป็นคุณยาย คุณย่ากันแล้วจิต”

สองเพื่อนรักเอ่ยกัน เมื่อครั้งสมัยวัยรุ่นนั้นทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน โดยมีสองหนุ่มเพื่อนรักอย่างประมง สามีเธอและเอกชัยเข้ามาจีบพร้อมกัน และใครจะคิดว่าวันนี้จะได้มาเป็นทองแผ่นเดียวกัน สามีของนางทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันและมีธุรกิจครอบครัวด้วยกัน นางทั้งสองจากสาวบ้านๆ ต่างจังหวัดตกถังข้าวสารกับหนุ่มเศรษฐีเมืองกรุง จนทุกวันนี้ยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองทั้งสองได้สามีรวยพันล้านทั้งคู่ แถมสามีก็เป็นเพื่อนรักกันเหมือนพวกตน

ประมงนั่งอ่านหนังสือฟังภรรยาตัวเองและเพื่อนสนิทพูดคุยกันก็อมยิ้มตามไปด้วยเมื่อคิดถึงอดีตแสนหวานของตัวเองกับภรรยาและเรื่องราวความรักของตัวเองแล้วก็รู้สึกว่าเวลาช่างผ่านมาไวเหลือเกินจนตอนนี้บุณยดาอายุไม่น้อยแล้ว และพวกเขาก็อายุไม่น้อยแล้วเช่นกันตอนนี้