EP.31 หุ่นดีแต่สกปรก
1088 คำ
“มึงจะยากอะไรวะไอ้หมี่ แต่งๆ ไปก็จบสิ้น แล้วมึงตั้งหน้าตั้งตาทำหลานให้แม่มึงสักโหล ก็แค่นั้นเองว่ะ”
“ก็กูไม่อยากโว้ย!”
“ทำไมวะ... มึงเลิกคิดเรื่องปมด้อยทายาทได้แล้ว นี่มึงโตจน... จะหงอกอยู่แล้ว มึงยังย้ำคิดย้ำทำอยู่อีกเหรอวะ กูไม่เห็นมันจะเป็นปัญหาตรงไหนเลย บ้านกู กูก็ลูกชายคนโต พ่อแม่กูก็อยากให้กูมีเมียมีหลานชายให้ที่บ้านเหมือนกัน กูไม่เห็นเครียด กูว่ามึงเยอะไปแล้วนะ เรื่องแค่นี้เสือกดันเป็นปม”
“นี่มึงไม่เข้าใจกูเหรอไอ้นัท”
วงศวัฒน์พูดเสียงสะบัดก่อนจะมองเพื่อนตาขวางเมื่อเห็นไชโยกับคิงส์พากันมองสาวๆ ที่เข้ามาทอดสะพาน อารมณ์เขาก็ยิ่งกรุ่นเพราะคิดว่าเพื่อนไม่ให้ความสนใจ
“เออ... กูมันเยอะ พวกมึงไม่มีใครเข้าใจกูหรอก”
นัทสะกิดไชโยกับคิงส์ให้สนใจวงศวัฒน์ที่เริ่มเข้าสู่โหมดดราม่าเพราะดื่มไม่ยั้ง และพวกเขานั่นแหละที่ต้องหิ้วปีกพาคุณชายเนี้ยบที่กลายร่างเป็นคุณชายยับไปส่งที่โรงหมี่เหมือนเช่นทุกครั้ง และก็เสี่ยงมากหากเจอเจ๊หงส์เข้า
“พวกกูเข้าใจว่ามึงเครียด แต่มึงต้องทำใจว่ามึงทำอะไรไม่ได้ แม่มึงให้เถ้าแก่ไปสู่ขอน้องเขาแล้ว เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียว มึงจะทำอะไรได้วะ”
วงศวัฒน์สาดน้ำสีอำพันลงคอ ใช่... เขารู้ว่าเหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียว เขาถึงยิ่งเครียด
“กูอยากหนีว่ะ”
สามเพื่อนหน้าตาตื่น “เฮ้ย! ไอ้บ้า” นัทอุทานเสียงดังก่อนจะรู้ตัวเพราะโต๊ะอื่นๆ เริ่มหันมอง
“เออ... บ้ามากเลยมึง” คิงส์กระซิบกระซาบ
“ถ้ามึงทำแบบนั้นนะ มึงจะกลายเป็นไอดอลของพระเอกนิยายทุกเรื่องเลยว่ะ”
“ไรวะโย” คิงส์ถามสีหน้างงเหมือนกับทุกคนที่ต้องการคำตอบ
“ก็แม่งเป็นเจ้าบ่าวหนีงานแต่งสิวะ มีแต่เจ้าสาวหนี นี่อะไรวะเจ้าบ่าวหนี และมึงเนี่ยใคร เถ้าแก่ใหญ่โรงหมี่ ทิ้งโรงงานเพราะหนีแต่งเมียอะนะ โห... พลอตนิยายชัดๆ”
เพื่อนทำหน้าจะขำแต่เมื่อเห็นดวงตาขวางๆ ของวงศวัฒน์ก็จำต้องปิดปากกลั้นไว้
“กูก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน อยากรู้นัก ถ้ายายนั่นไม่มีเจ้าบ่าวจะเข้าพิธียังไง”
“มึงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกไอ้หมี่ มึงอย่าพูดให้มากความ มึงเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวเหอะ งานนี้ยังไงมึงก็หนีไม่พ้นแม่มึงแน่ จากนั้นก็คือคราวของกู มึง และก็มึง” นัทชี้หน้าคิงส์กับไชโย
คิงส์ยักไหล่ไม่แคร์ “กูโอเค ขอแค่สวยเท่านั้น”
“กูก็โอเค กูไม่มีใคร ถ้าพ่อแม่กูเห็นว่าดี กูก็ดีด้วย เมียกูจะได้มีลูกไล่เลี่ยกับลูกพวกมึงไง” ไชโยสำทับ
“กูก็เหมือนกัน อยู่มาจนป่านนี้ ฟันสาวมาก็เยอะ กูยังไม่รู้เลยว่ะว่าความรักมันเป็นยังไง คนที่แม่กูหาให้อาจใช่ก็ได้ มึงด้วยไอ้หมี่ อย่าเพิ่งอคติกับน้องเขานักเลย”
นัทเอื้อมมือไปกระชับไหล่วงศวัฒน์ให้กำลังใจพลางพยักหน้าให้คิงส์กับไชโย เพราะก่อนจะมานี่ พวกเขาคุยกันมาแล้วว่าควรพูดชี้นำให้วงศวัฒน์ยอมแต่โดยดี เพราะแม้พวกเขาจะเป็นคนหนุ่มหวงความโสด แต่ชีวิตที่เดินทางมาจนถึงตอนนี้ เขารู้แล้วว่าความรักกับความเหมาะสมมันเป็นคนละเรื่อง แต่หากมีทั้ง 2 อย่างพร้อมก็ดี วงศวัฒน์ควรเปิดใจ
“หมี่... พวกกูเข้าใจมึงนะ รู้ว่ามึงอึดอัดที่ต้องแบกความหวังของครอบครัว ต้องดูดี เป็นพี่ใหญ่ เป็นเถ้าแก่ เป็นหัวหน้าครอบครัว และตอนนี้มึงยังต้องทำหน้าที่ผลิตทายาทให้วงศ์ตระกูลอีก กูรู้ว่ามึงเครียด แต่กู ไอ้คิงส์ ไอ้โย ก็ไม่มีทางช่วยมึงว่ะ กูแค่อยากให้มึงทำใจ เปิดใจ เพราะตอนนี้มึงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ก็ปล่อยเลยตามเลยไปก่อนสิวะ ถ้ามึงแต่งงานแล้ว มึงไม่โอเคกับน้องเขา มึงก็แยกนอนไปสิ เรียนรู้กันไปก่อน รอจนมึงพร้อม น้องเขาพร้อม ค่อยโอเคกันก็ได้”
วงศวัฒน์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็พยักหน้ากับความห่วงใยของเพื่อน
“แม่กูไม่ยอมให้กูแยกห้องนอนหรอก แค่นี้ก็แต่งห้องใหม่ให้กูแล้ว ติดโคม ติดไฟ เตียงนอน ผ้าม่าน หมอน มุ้ง เปลี่ยนใหม่หมด จนกูคิดว่าห้องหอกูเป็นศาลเจ้าแล้วล่ะ ถ้ากูแยกห้องนอน แม่กูโวยแน่”
“เรื่องในห้องมึง แม่มึงจะรู้ได้ไงวะ”
คำแนะนำของนัททำให้วงศวัฒน์อึ้งไป
“แล้วน้องเขาสวยไหม มึงยังไม่บอกพวกกูเลย”
“กูไม่รู้อะ คงพอดูได้มั้ง”
“อ้าว... มึงเจอน้องเขาแล้ว ไม่รู้เหรอวะว่าน้องเขาสวยหรือไม่สวย”
“ก็ตอนที่กูเจอยายนั่น...” แค่คิดถึงความสกปรกเขาก็เครียดอีกจนได้ ยังจำตอนที่ลงจากรถด้วยเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ได้ดี แม้จะดึกจนคนงานกลับกันหมดแล้ว แต่อย่างน้อยยามก็เห็นเขาใส่ชุดนั้น ซึ่งไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะแต่งตัวไม่เรียบร้อยแบบนั้นออกมาให้ใครเห็น
“ตอนกูเจออะ ยายนั่นสกปรกมากหน้าตามอมแมม กูไม่รู้ว่ะว่าสวยไม่สวย แต่ก็คงดูได้ล่ะ”
“แล้วหุ่นล่ะ โอเคเปล่า”
เขาคิดถึงเรือนร่างอรชรนั้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะแม้จะหุ่นดีแต่สกปรกเขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“ก็ดี แต่สกปรกกูรับไม่ไหวหรอก”
“ขนาดนั้นเชียวหรือมึง มึงเว่อร์ไปหรือเปล่า” คิงส์ถามทำสีหน้าสงสัย “คนทำฟาร์มโคนม เขาต้องสะอาดนะโว้ย! ไหงมึงว่าน้องเขาสกปรก กูเคยเอารถไปส่งแถวนั้น ก็โอเคนะ บรรยากาศแบบฟาร์มๆ”
“จะไม่สกปรกได้ไงวะ ยายนั่นเอามือกอบดินฝังศพลูกวัวที่เพิ่งตายแล้วไม่ล้างมือ เชื้อโรคตายห่า กูต้องถอดเสื้อผ้าทิ้งเลยวันนั้น”
- ผู้เขียน
