“เตี่ยไม่ต้องมาขำเลยนะ คนอย่างเจ๊หงส์อะอยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่ใช่เหรอ นี่อยากได้ลูกสะใภ้ เฮียหมี่ก็ต้องทำตามน่ะสิ เฮียเขาไม่ได้เต็มใจด้วย นังนั่นมันคงประจบเจ๊หงส์น่าดู ทั้งหมดเนี่ยเป็นเพราะเตี่ย ถ้าเตี่ยไม่มีเรื่องกับเขา เจ๊หงส์ก็ต้องมองปุ้น ใครจะเหมาะสมกับเฮียหมี่ได้เท่ากับปุ้นอีกล่ะ เงินต่อเงิน ธุรกิจต่อธุรกิจ เป็นเพราะเตี่ยคนเดียวนั่นแหละ ที่ไปแกล้งเขา”
“แกล้งอะไร เตี่ยแกล้งอะไร”
“อย่าคิดว่าปุ้นไม่รู้เรื่องเส้นเปรี้ยวนะ แล้วถ้าปุ้นรู้ คนอย่างเฮียหมี่ก็ต้องรู้เหมือนกัน แค่เขาไม่พูดเท่านั้นแหละ”
“ก็ช่างมันสิ รู้ก็รู้ไป ไม่มีหลักฐานจะทำอะไรเตี่ยได้ แกน่ะข้าวปุ้น อย่าบ้าไอ้หมี่มันให้มากนักเลย แกเอาเวลามาช่วยเตี่ยคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงให้ออร์เดอร์ใหญ่เป็นของเรา”
“เตี่ยต้องช่วยปุ้นเรื่องเฮียหมี่ก่อน”
ดิศรณ์ที่นั่งไขว่ห้างวาดท่อนแขนไว้บนพนักโซฟามองลูกสาวที่กระฟัดกระเฟียดไม่เลิก เพียงแค่ไม่
