“มา... น้าช่วย”
“อุ๊ย! น้าเช้ง ไม่ต้องช่วยหรอกจ้ะ มันสกปรก”
“มาเถอะน่า น้าช่วย ผ้าห่มถูกน้ำหนักจะตาย เฮียหมี่นะเฮียหมี่ รู้บ้างไหมเนี่ยว่าทำเมียลำบาก”
ส้มเช้งบ่นกระปอดกระแปดคือสิ่งที่กรวินท์กลัวใจ “น้าเช้ง... อย่าบอกคุณป้านะจ๊ะ” หล่อนไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงหูเจ๊หงส์ ไม่อยากให้เจ๊หงส์กังวลใจไปมากกว่านี้
“อืม... วางใจได้ ไม่บอก เรื่องของผัวเมีย เจ๊เขาไม่ยุ่งหรอก”
ส้มเช้งรับคำพลางนึกในใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องของผัวเมีย แต่เป็นเรื่องของเจ๊หงส์กับลูกชาย ดังนั้นไม่รู้ไม่ได้
“ไงหมี่... ถึงกับหมดสภาพเลยเหรอ”
เสียงทักคุ้นหูทำให้วงศวัฒน์ต้องค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง พยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ยากจนแม่ต้องเข้ามาประคอง พร้อมกับใช้หมอนซ้อนหลังให้เขานั่งพิงได้อย่างสบาย
“ยายนั่นไปบอกแม่เหรอ”
น้ำเสียงติดห้วนปนถอนหายใจทำให้เจ๊หงส์มองใบหน้าลูกชายคนโตนิ่ง หล่อนควรต้องปรามวงศวัฒน์ไว้บ้าง ไม่อย่างนั้น
