น้องม.6
1000 คำ
เสียงนาฬิกาปลุกในหอพักดังขึ้นยาหยีก็ต้องลุกมาอาบน้ำพร้อมกับเก็บเศษซากของพี่ชายที่เมากลับมาเข้าที่ก่อนจะรีบมาโรงเรียน
ชีวิตเด็กต่างจังหวัดที่ต้องดั้นด้นมาเรียนในเมืองหลวง บ้าจริงๆ แม้หอพักจะอยู่ไม่ไกลแต่กว่าเธอจะเก็บกวาดห้องก็ทำเอามาโรงเรียนเกือบสายทุกวัน
เกล: ไงยาหยีได้ข่าวว่าพี่ชายเมาหัวราน้ำเลยเหรอ
ยาหยี: พวกแกรู้ได้ไงอ่ะ
พีพี: มึงคงไม่เห็นสตอรี่ของพี่ชายมึงสินะ บอกได้คำเดียวหัวจะปวด!
ยาหยีรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูจนเห็นคลิปที่พี่ชายกำลังนัวกับผู้หญิงแถมยังมีพี่ปลื้มที่จูบกับผู้หญิงอยู่ข้างๆ
ยาหยี: จะอ้วก!
เกล: เละเทะจริงๆ
ยาหยี: ดีนะที่พ่อกับแม่เล่นโซเชียลไม่เป็น ไม่งั้นพี่ยูหัวแตกแน่
น้ำชา: ทุกคนตอนบ่ายจะมีพวกพี่มหาลัยมาทำกิจกรรมที่โรงเรียนเราด้วยนะ
ยาหยี: พวกพี่ยูไง เห็นมันพูดอยู่
เกล: ตื่นเต้นอ่ะ
เมื่อถึงเวลานักเรียนชั้นม.6ก็ต้องลงมายังห้องประชุมเพื่อรอทำกิจกรรมกับพี่ๆ
"น้องม.6เชิญด้านในเลยครับ"
ยาหยีจำเสียงนี้ได้ขึ้นใจ นี่มันเสียงอีพี่ปลื้มชัดๆ
ปลื้ม: น้องคนนั้นอ่ะมาช่วยพี่แจกเอกสารหน่อยครับ
"___"
ปลื้ม: นอกจากอ้วนแล้วยังหูตึงอีก
ยาหยี: พี่ปลื้ม!!
ทุกคนหันมามองทั้งสองคนที่กำลังยืนจ้องหน้ากันอยู่
ยู: เฮ้ยมีอะไรกัน
ยาหยี: พี่ยูเพื่อนพี่กวนใจหนู!
ยู: ไอ้ปลื้ม!
ปลื้ม: กูแค่บอกว่าอ้วนแล้วยังหูตึงอีก ผิดตรงไหนวะ
ยู: ก็ถูกของมึง ฮ่าๆๆๆ
ยาหยี: พี่ยู!!!
สุดท้ายยาหยีก็ได้รับมอบหมายให้เอากระดาษมาแจกให้เพื่อนก่อนจะมานั่งฟังการบรรยายจากพี่ๆที่เชิญชวนให้ไปเรียนมหาลัยของตน
เกล: กูไปแน่!
พีพี: กูก็ไปค่ะ!
น้ำชา: กูก็ไป!
ยาหยี: กูไม่ไป!!
"อ่าว!!"
ยาหยี: เกลียด!!
ด้านปลื้มตอนนี้ก็เดินดูความเรียบร้อยก่อนจะมายืนอยู่ด้านหลังยาหยีแล้วชะโงกหน้าดูเธอเขียนใบประเมินความพึงพอใจ
"คนบรรยายดีมากฟังแล้วสบายหู แต่รุ่นพี่บางคนพูดจาแย่ ไม่มีมารยาท ชอบข่มรุ่นน้อง!"
ปลื้ม: นี่ด่าฉันใช่ไหมฮะยาหยี
ยาหยี: นิสัยไม่ดีแอบมาอ่านของคนอื่นได้ไง!
ปลื้ม: ก็อ่านทุกคนแหละ
ยู: ยาหยีเอาอันใหม่ไปเขียน
ยาหยี: ไม่!!
ปลื้ม: เอามาไอ้ยู อ่ะเขียนใหม่เลย!
ยาหยี: ก็ได้
ปลื้ม: เขียนว่า พี่ปลื้มน่ารักมาก ใจดีสุดๆ
ยาหยี: ไอ้แก่ตัณหากลับ!!
ปลื้ม: โอ้โห ไอ้ยูน้องมึงกวนตีนฉิบหาย
ยู: กูว่ามึงนั่นแหละที่ไปกวนน้องกูก่อนอ่ะ มานี่เลยมึงอ่ะ
ยาหยีมองดูพี่ขายและเพื่อนที่กำลังเตรียมขนมเพื่อมาแจกน้องๆ ดูแล้วเพื่อนสนิทที่พี่ชายไปค้างแรมด้วยบ่อยๆคงจะเป็นอีพี่ปลื้มนี่แหละ
ยู: ยาหยีสรุปเลือกที่เรียนได้หรือยัง
ช่วงพักกิจกรรมพี่ชายก็รีบเดินทาหาน้องสาวที่นั่งอยู่กับเพื่อนๆ
ยาหยี: อยากไปอินเตอร์อ่ะ
ยู: ไปดิ พี่อนุญาต
เกล: อ่าว ทิ้งกันเฉยเลย
พีพี: นั่นสิ
น้ำชา: อย่าไปเลยนะยาหยี
ยาหยี: ฉันอยากไปจริงๆ อยากไปเรียนภาษาอยากไปทำงานต่างประเทศ อยากให้ครอบครัวสบายเพราะดูแล้วพี่ยูน่าจะติดผู้หญิงจนไม่มีปัญญาเลี้ยงพ่อกับแม่
ยู: ไอ้แสบ!!
ปลื้ม: แล้วน้องๆล่ะเรียนต่อที่ไหน
พีพี: ที่เดียวกับพวกพี่นี่แหละค่ะ มีรุ่นพี่หล่อขนาดนี้ใครจะไม่ไปเนอะ
ปลื้ม: พูดได้ดีฮ่าๆๆ
ยู: ยังเครียดอยู่อีก จะเรียนที่ไหนพี่ก็ส่งเราได้อยู่แล้ว
ยาหยี: มันจะทำให้พี่ยูเหนื่อยกว่าเดิมหรือเปล่าคะ
ยู: ไม่หรอก ค่าเทอมเป็นแสนพี่ก็หามาจ่ายให้ได้นะ
ยาหยี: ไว้หนูค่อยตัดสินใจอีกทีดีกว่าค่ะ
ปลื้ม: ไอ้ยูมึงส่งไหวหรอ
ปลื้มถึงกับเอ่ยปากถามเพื่อนเพราะตนรู้ดีว่าครอบครัวของเพื่อนฐานะไม่ค่อยดี แต่ด้วยนิสัยของเพื่อนที่ชอบดิ้นรนด้วยตัวเองจึงไปจับทางทำธุรกิจแต่งรถซิ่งเลยพอมีรายได้ส่งให้ทางบ้าน
ยู: ไหวอยู่ เงินเก็บกูก็พอมี
ยาหยีได้ยินแบบนี้เธอก็ยิ่งหนักใจ เมื่อถึงเวลากลับบ้านเธอก็กลับพร้อมกับพี่ชายโดยนั่งรถยนต์ของพี่ปลื้ม
ยาหยี: พี่ยูวันนี้หนูขอไปกินหมูกะทะกับเพื่อนได้ไหม
ยู: ได้ แต่อย่ากลับดึกล่ะ
ยาหยี: ไม่ดึกหรอก ไปกินข้างร้านกาแฟของพี่ฮั่นไง ใกล้ๆหอ
ยู: อืม วันนี้พี่อาจจะนอนที่อู่อ่ะ รอลูกค้าเอารถมาแก้
ยาหยี: พักผ่อนบ้างนะคะ
ยูยื่นมือมาลูบหัวน้องสาวที่ยื่นหน้ามาหา ทำให้ปลื้มหันไปเจอภาพที่อบอุ่นก็ยิ่งนึกนึงน้องสาวตัวแสบของตนเหมือนกัน
ร้านหมูกะทะ
พีพี: สรุปพวกกูเลือกเรียนสาขาเดียวกับพี่มึงนะยาหยี
ยาหยี: กูก็คงเรียนกับพวกมึงแหละ สงสารพี่ยูว่ะแม่งทำงานอย่างกับเป็นหนี้คนทั้งโลกเลย
เกล: อยากมีพี่แบบนี้ว่ะ
ยาหยี: อืม พี่ยูถึงแม้มันจะกวนตีน ขี้แกล้งแต่มันรักกูมากนะ
น้ำชา: เฮ้ยนั่นรถพี่ปลื้มหนิ!
ทุกคนหันไปมองรถสปอร์ตคันงามที่ขับมาจอดก่อนจะเห็นชายหนุ่มเดินลงมา
ยาหยี: หึ!
ปลื้ม: อ่าวน้องๆ
น้ำชา: นั่งด้วยกันไหมคะ
ปลื้ม: ได้ดิ!
ชายหนุ่มรีบเดินมานั่งข้างยาหยีก่อนจะขยับไปนั่งติดจนยาหยีต้องหันไปมองตาเขียวปั๊ด!
อีปลื้มอันตราย! หนีไปลูก!!!
- ผู้เขียน
