(ต่อจากความเดิม)
ในยามนั้นรั่วตงอวิ๋นทั้งหมั่นไส้ ทั้งขัดเขิน แต่นางจะทำเช่นไรได้ จึงรีบเรียกคนมาดูแลสองแฝด จากนั้นก็ดึงแขนคนตัวโตให้ไปยังเรือนส่วนตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด
“โอ๊ย ข้าจะถูกอี๋เหนียงคนงาม จับกินแล้ว ไม่รู้ว่าเย็นนี้จะมีเรี่ยวแรงเข้าวังหรือไม่”
“ฮึ หากข้ากินไม่อิ่ม เหล่ยอ๋องก็อย่าคิดว่า จะได้ออกจากตำหนักหูเหยียนเลยเพคะ”
“ฮ่าๆ ๆ เท่าที่ข้าจำได้ นางโลมผู้หนึ่ง กินดุ และชอบควบม้ามาก เห็นทีน้ำหวานข้าคงหมดตัวแน่ โอ๊ย โต้วเซ่าเหล่ย ขนลุกไปหมดแล้ว สตรีผู้นี้ช่างน่ากลัวนัก”
“ยังจะพูดเสียงดังอีก ทะ ท่านรีบเข้าไปข้างในเลยนะ” เอ่ยจบ หญิงสาวจึงดันร่างคนตัวโตให้เขาไปยังห้องรับรองที่อยู่ในสวนสวยแห่งนั้น
“อวิ๋นชิน หากคราวนี้ได้ลูกชายอีกสักคน ข้าจะยกเจ้าขึ้นเป็นชายาเอก”
หญิงสาวรีบส่ายหน้าทันที และตอบว่า
“ไม่ ข้าจะเป็นเพียงเมียของท่าน เป็นมารดาของเจ้าก้อนซาลาเปาทั้งหลาย ส่วนตำแหน่งอ
