บทที่ 9.
1552 คำ
ดวงใจชีค
บทที่9.
"คุณหญิงอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะ เลยเวลาอาหารเช้ามานานแล้วนะเจ้าคะ"
ฮันน่าพยายามเกลี้ยกล่อมหญิงสาวที่เอาแต่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ด้วยน้ำเสียงกึ่งเอ็นดูกึ่งขบขัน
ตั้งแต่ที่ฮันน่าพาณัชชาออกมาจากห้องนอนของชีคอัสมาล หญิงสาวก็งอแงบ่ายเบี่ยงไม่ยอมอาบน้ำจนแล้วจนรอดก่อนจะพาตัวเองเข้าไปซุกอยู่ในผ้าห่มอย่างที่เห็น และเมื่อฮันน่าสั่งให้นางรับใช้เข้าไปช่วยกันพาหญิงสาวไปอาบน้ำ พวกนางเหล่านั้นกลับถูกขว้างปาข้าวของใส่จนไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้หญิงสาวอีก
ขณะที่ฮันน่ากำลังปวดหัวเพราะไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับณัชชาดีนั้น นางรับใช้คนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพร้อมกับกระซิบบอกบางอย่างกับเธอ
"คุณหญิงต้องรีบอาบน้ำแล้วเจ้าค่ะ ท่านชีคปราถนาจะรับประทานอาหารเช้ากับคุณหญิง ไม่ควรให้ท่านชีครอนานนะเจ้าคะ"
"ฉันไม่หิว!"
สิ้นสุดคำพูดของฮันน่าณัชชาก็รีบโผล่หน้าออกมาปฏิเสธทันที
ความอับอายที่ถูกชีคอัสมาลกระทำการจาบจ้วงยังไม่ทันจางหาย อยู่ๆจะให้เธอไปนั่งปั้นหน้าทำเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอทำใจให้รู้สึกแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
หากแต่เสียงที่ตอบกลับมา กลับกลายเป็นเสียงของคามีนที่ยืนรออยู่หน้าประตูแทน
"จะไม่หิวคงมิได้หรอกครับคุณหญิง ท่านชีคฝากคำพูดผ่านผมมาว่าจะต้องเจอคุณหญิงที่ห้องอาหารภายในครึ่งชั่วโมง และให้ผมรอพาตัวคุณหญิงไปให้ได้ ไม่เช่นนั้นผมจะมีความผิด และท่านชีคยังบอกอีกว่าหลังจากที่ลงโทษผมแล้ว ท่านชีคจะมาตามคุณหญิงด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้นแล้วหากคุณหญิงไม่อยากให้ผมเดือดร้อน และไม่อยากให้ท่านชีคมาตามด้วยตัวเอง คุณหญิงก็ควรรีบจัดการตัวเองให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง"
คำพูดยืดยาวของคามีนทำให้ณัชชารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนใกล้บ้าเข้าไปทุกที นึกขุ่นเคืองไปถึงตัวต้นเหตุอย่างชีคอัสมาล ที่สรรหาข้อบังคับมาให้เธอได้ไม่ว่างเว้น แล้วแบบนี้เธอจะเลือกอะไรได้ นอกจากจำยอม ทำในสิ่งที่ฝืนใจ
"ถ้าอย่างนั้นคุณคามีนก็รอฉันสักครู่!"
ณัชชากระแทกเสียงตอบรับ บอกให้รู้ว่าไม่พอใจมาก ก่อนจะค่อยๅลุกขึ้นจากเตียงอย่างอ้อยอิ่ง
และเมื่อฮันน่าเห็นว่าหญิงสาวยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดีก็พยักหน้าให้เหล่านางรับใช้เข้าไปช่วยอาบน้ำให้ แต่ก็ต้องพากันหยุดชะงักเมื่อณัชชาหันมามองตาขุ่นขวางแฝงไปด้วยความเอาเรื่อง
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ฉันอาบเองได้ ใครแหยมเข้ามาแม่จะอาละวาดให้ราบเป็นหน้ากลองเชียว!"
ณัชชาตวาดเสียงเขียว
"จะไม่ให้พวกนางเข้าไปช่วยก็ได้เจ้าค่ะ แต่ดิฉันต้องขอขัดใจคุณหญิงสักคน เหลือเวลาไม่มากแล้วนะเจ้าคะ ท่านชีคให้เวลาครึ่งชั่วโมง และนี่ก็ผ่านไปสิบนาทีแล้วเจ้าค่ะ"
"รู้แล้วๆ ก็ได้ๆ จะเข้าก็เข้ามา เร่งซะจริง"
ณัชชาพูดอย่างหงุดหงิดพร้อมกับสะบัดหน้าเดินเข้าห้องน้ำไปโดยมีฮันน่าเดินตามไปติดๆ แค่ฮันน่าคนเดียวมันก็ยังดีกว่าต้องแก้ผ้าให้อีกหลายๆคนเห็นแหล่ะน่า....
ตลอดการจัดการตัวเองของณัชชา ถึงจะไม่มีนางรับใช้คนอื่นๆนอกจากฮันน่า แต่เธอก็แทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
อ่างอาบน้ำแสนทันสมัยทำจากหินอ่อนมีระบบปรับอุณหภูมิน้ำและระบบน้ำวน กลิ่นหอมอ่อนๆของพฤกษานานาพันธุ์กระจายฟุ้งไปทั่วทั้งห้องอาบน้ำผสมผสานกับกลิ่นกำยานหอมที่เพิ่งถูกจุดขึ้นมาสร้างความเคลิบเคลิ้มให้กับณัชชาราวกับล่องลอยอยู่ในความฝัน
ณัชชานอนแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำมีฮันน่าคอยสระผมให้เธออย่างเบามือและนุ่มนวลราวกับเธอเป็นเจ้าหญิง หญิงสาวแช่น้ำอยู่สักพักก่อนที่จะถูกฮันน่าขอให้ลุกขึ้นจากอ่าง ในตอนนี้แหละที่เธอรู้สึกกระดากอายนักที่ต้องเปลือยกายต่อหน้าคนอื่น แต่เธอก็ต้องข่มความอายลุกขึ้นยืนอย่างจำยอม
ผงหอมระรินถูกบรรจงลูบไล้ไปทั่วร่างนวลเนียนของณัชชา หญิงสาวมองดูเครื่องแต่งกายใหม่อย่างพินิจ ผ้าบางเนื้อดีสีชมพูสวยหวาน กระโปรงเข้าชุดสีเดียวกันยาวกรอมข้อเท้า สายทองแท้เกี่ยวคล้องคอกับชุดท่อนบนที่รัดเน้นตรงทรวงอก ผมมันดำนุ่มสลวยราวเส้นไหมยาวลงมาปกคลุมเอวคลอดกิ่ว ที่ข้อมือบางมีสายกำไรทองแท้ประณีต ข้อเท้าข้างซ้ายส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งยามก้าวเดินด้วยกำไรเส้นบาง
"งามที่สุดเจ้าค่ะคุณหญิง ท่านชีคต้องพอใจมากแน่ๆ ไปกันเถอะเจ้าค่ะอย่าให้ท่านชีคต้องคอยนาน"
ฮันน่าเอ่ยพร้อมกับผายมือไปยังประตูห้อง และณัชชาก็ก้าวนำไปอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงแม้จะไม่เต็มใจก็ตามที
........................
ระหว่างทางเดินไปห้องอาหาร
"คุณคามีนช่วยบอกท่านชีคของคุณทีเถอะค่ะว่าฉันไม่ใช่นักข่าว"
ณัชชาพูดกับคามีนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง เธออึดอัดและรู้สึกแย่ที่ตัวเองถูกพาตัวไปไว้ในฮาเร็ม อยากออกไปไหนก็ไม่ได้ ถูกปฏิบัติไม่ต่างอะไรกับนักโทษ
"เรื่องนั้นคุณหญิงไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ คนของผมที่ประเทศไทยส่งประวัติของคุณหญิงมาแล้ว แต่ผมยังไม่ได้เอาให้ท่านชีคดูเท่านั้นเอง ตอนนี้ท่านชีคยุ่งๆอยู่น่ะครับ"
คำพูดของคามีนทำให้ณัชชาดีใจจนเนื้อเต้น ในที่สุดเธอก็พ้นข้อกล่าวหา ริมฝีปากบางยิ้มกว้างก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปเมื่อนึกถึงชีคอัสมาล
"ขนาดไม่ค่อยว่าง ยังอุตส่าห์มีเวลารอกินข้าวกับฉันอีก ซาบซึ้งในน้ำใจจริงๆ"
ณัชชาค่อนขอดเบาๆ แต่คามีนก็ยังได้ยิน
"นั่นเพราะคุณหญิงเป็นคนพิเศษยังไงล่ะครับ"
เหอะ!....
พิเศษเหรอ? พิเศษแบบไหนกัน อยู่ๆมากล่าวหาว่าเธอเป็นนักข่าวบ้างล่ะ ส่งตัวไปอยู่ในฮาเร็มบ้าๆนั่นบ้างล่ะ ยังดีหรอกที่ไม่ส่งเธอเข้าไปอยู่ในคุก ณัชชาแอบเบะปากอย่างไม่เชื่อถือ อยากรู้นักว่าตาชีคนั่นจะทำหน้าแบบไหนถ้ารู้ว่าเธอไม่ใช่นักข่าว คอยดูเถอะ เธอจะเอาคืนให้สาสมกับทุกอย่างที่เขาทำไว้กับเธอ เริ่มจากการบังคับข่มขู่ยอมให้เธอสัมภาษณ์ซักประวัติไปทำสกู๊ปแต่โดยดีเป็นการรับผิดชอบต่อข้อกล่าวหาเถอะ
"ตอนนี้คุณชีคก็ว่างกินข้าวกับฉันนี่ค่ะ ทำไมคุณคามีนไม่บอกให้เขารู้ไปซะตอนนี้เลย รอให้เขาว่างอีกเมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันอึดอัดมาก ไม่อยากอยู่ในฮาเร็มอีกแล้วค่ะ"
ณัชชาบอกกับคามีน ส่วนหนึ่งเพราะทนไม่ไหวจริงๆ แต่อีกส่วนหนึ่งเพราะอยากจะเห็นหน้าคนที่มั่นอกมั่นใจในความคิดของตัวเองซะเหลือเกินนั้นว่าจะทำหน้าแบบไหน
"ถ้าคุณหญิงต้องการแบบนั้นผมก็ไม่ขัดข้อง ถึงห้องอาหารแล้วเชิญคุณหญิงเข้าไปได้เลย ท่านชีครออยู่แล้ว"
คามีนกล่าวตกลง พร้อมกับเปิดประตูให้หญิงสาวได้ก้าวเข้าไปข้างใน ส่วนตัวเขากลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองเพื่อเอาเอกสารยืนยันประวัติของณัชชามาให้ชีคอัสมาล
ณัชชาก้าวเข้าไปในห้องอาหารด้วยความรู้สึกกึ่งกล้ากึ่งอับอาย ก่อนจะเผชิญหน้ากับเจ้าของดวงตาคมดุสีสนิมเจ้าของวังใหญ่โตหรูหราแห่งนี้
"นั่งสิ..."
อัสมาลกล่าวด้วยเสียงทรงอำนาจ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้นางรับใช้เดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งที่โต๊ะอาหารตรงข้ามกับเขา
กระดิ่งทองถูกสั่นเล็กน้อย ไม่นานอาหารมากมายก็ถูกนำมาวางอยู่บนโต๊ะจนเต็ม ทุกอย่างล้วนบ่งบอกถึงความอารยธรรมและความเป็นตะวันออกกลางโดยแท้ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อแกะย่างรมควัน น้ำกุหลาบสีสวย รวมไปถึงน้ำผึ้งที่มีไว้สำหรับใส่เพื่อเพิ่มรสชาติให้กับนมแพะ
ทั้งสองคนต่างลงมือรับประทานอาหารโดยไม่มีใครเอ่ยคำพูดใด ในขณะที่ณัชชาไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองฝั่งตรงข้ามเท่าไหร่นัก เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นยังทำให้เธอรู้สึกกระดากอายไม่หาย หากแต่อัสมาลกลับลอบพินิจร่างบางตรงหน้าอยู่เป็นระยะ จนกระทั่งเวลาของหวานจบลง และก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คามีนก้าวเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือ
โปรดติดตามตอนต่อไป....
Ranadda : เขียน
- ผู้เขียน
