บทที่ 7.
1742 คำ
ดวงใจชีค
บทที่7.
ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบสันทรายที่ทอประกายสีทองอร่ามในยามรุ่งอรุณ ในขณะที่ชีคอัสมาล อับดุลลา อัล มาติน กำลังทำ*ละหมาดซุบฮิในห้องนอนของตัวเองจนกระทั่งเสร็จสิ้น อยู่ๆประตูห้องนอนของเขาก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ และนั่นก็ทำให้อัสมาลหันไปมองด้วยสายตาไม่พอใจ หากแต่ชายหนุ่มกลับต้องยืนนิ่งเมื่อเห็นคนที่บุกรุกเข้ามาด้วยท่าทีรุกรี้รุกรนเต็มตา
"เธอ...เธอเข้ามาได้ยังไง!?"
อัสมาลเอ่ยถามผู้บุกรุกเสียงเข้ม ในตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ควรจะอยู่ในฮาเร็มสิ แล้วทำไมถึงมาโผล่ในห้องนอนของเขาได้ จะว่าเขาเรียกหาก็ไม่ใช่ อัสมาลไม่เคยเรียกใช้นางในฮาเร็มเลยสักครั้ง
ในขณะที่ผู้บุกรุกอย่างณัชชาก็ได้แต่ยืนนิ่งและอ้าปากค้างหาเสียงของตัวเองไม่เจอไปชั่วขณะ เพราะไม่คิดว่าตัวเองที่วิ่งหนีเหล่านางรับใช้ในฮาเร็มมาได้ตั้งไกล สุดท้ายแล้วจะมาโผล่ในห้องนอนของตาชีคนี่
"แล้วนั่นเเต่งตัวอะไรของเธอ?"
อัสมาลถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเข้มต่ำ เมื่อพิจารณาร่างอรชรแล้วพบว่าเธอใส่แค่ชุดคลุมบางเบาที่แทบจะไม่สามารถปกปิดอะไรต่อมิอะไรในร่างกายของเธอได้
และคำถามของอัสมาลก็ทำให้ณัชชาก้มลงมองตัวเองทันที และเมื่อเห็นสภาพน่าอายของตัวเองหญิงสาวก็กรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นห้อง
"กรี๊ดดด!! อย่ามองนะ ห้ามมอง!"
เสึยงกรี๊ดอันดังแสบแก้วทำให้ร่างสูงของชีคอัสมาลเคลื่อนตัวเข้าไปปิดปากของหญิงสาวเอาไว้แทบไม่ทัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ณัชชาสิ้นฤทธิ์แต่อย่างใด หญิงสาวยังคงส่งเสียงอู้อี้ประท้วงแม้จะถูกมือหนาปิดปากอยู่ก็ตาม
งับ!
"โอ๊ย! ยัยหมาบ้า นี่เธอกล้าทำร้ายฉันอย่างนั้นเรอะ!?"
อัสมาสบถออกมาอย่างหัวเสีย มือหนาปล่อยร่างบางออกห่างทันที เมื่อตัวเองถูกหญิงสาวกัดเข้าที่มือเต็มเขี้ยว ส่วนยัยหมาบ้าที่เขาเรียกก็พาตัวเองเข้าไปซุกอยู่ในผ้าม่านริมหน้าต่าง แถมยังส่งสายตามองมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง
"อย่าเข้ามานะคุณชีค!"
ณัชชาขู่ฟ่อใช้ผ้าม่านปิดบังร่างกายของตัวเองไว้อย่างยากลำบาก ในขณะที่อัสมาลกระตุกยิ้มชอบใจกับท่าทางตื่นกลัวของหญิงสาว
นี่คงคิดว่าเขาจะทำอะไรเธออย่างนั้นล่ะสิ แล้วคิดเรอะว่าถ้าเขาจะทำขึ้นมาไอ้ผ้าม่านผืนแค่นั้นมันจะช่วยเหลืออะไรเธอได้
"ทำมาร้องห้าม คิดจะเล่นตัวเพื่อให้ตัวเองดูดีมีค่าขึ้นมาล่ะสิ ไม่เอาน่า เธอเป็นคนเข้ามาหาฉันถึงในห้องเองนะ แถมยังจงใจแต่งชุดบางเบาแบบนี้เข้ามาอีก ตั้งใจจะมายั่วยวนฉันล่ะสิ ปรกตินางในฮาเร็มทุกคนจะมีหน้าที่รอให้ฉันเรียกใช้เอง แต่เอาเถอะ เห็นแก่ที่เธอเป็นคนต่างบ้านต่างเมือง ฉันจะละเว้นโทษให้ก็แล้วกัน มานี้สิ..."
อัสมาลพูดยั่วเย้า พร้อมกับกวักมือเรียกหญิงสาวให้เข้ามาหา
ณัชชาส่ายศีรษะจนผมสั่นกระจาย เบียดตัวเข้าหาผ้าม่านมากขึัน เป็นไปได้เธอก็อยากจะหายตัวไปซะ วาร์ปกลับไปประเทศไทยได้เลยยิ่งดี
"หลงตัวเองแล้วคุณชีค ฉันไม่ได้เข้ามาหาคุณเลย ฉันวิ่งหนีพวกนางรับใช้ต่างหาก อีกอย่างถ้าฉันรู้ว่าห้องนี้เป็นห้องของคุณล่ะก็ ฉันไม่มีทางเข้ามาเด็ดขาด และคุณก็ไม่ต้องมายัดเยียดตำแหน่งผู้หญิงอีกคนของคุณในฮาเร็มให้ฉันด้วย ฉันไม่อยากเป็น"
แม้ความหวาดหวั่นในตัวของบุรุษเพศจะมีมาก แต่ปากเล็กๆที่ช่างเจรจาก็หาได้ยอมลดราวาศอกไม่
"ทำไมเธอต้องหนีนางพวกนั้น?'
อัสมาลถาม ขณะที่สายตายังจับจ้องร่างบางหลังผ้าม่านนั่นเขม็ง
"พวกเธอจะจับฉันอาบน้ำน่ะสิ น่ากลัวชะมัด"
"เป็นหน้าที่ของพวกเขาอยู่แล้ว จะวิ่งหนึทำไมให้วุ่นวาย เธอน่าจะชอบด้วยซ้ำที่มีพวกนั้นคอยดูแลอย่างใกล้ชิด?"
อัสมาลเอ่ยเพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องปรกติ ผู้หญิงทุกคนในฮาเร็มล้วนแต่มีนางรับใช้คอยดูแลในทุกๆเรื่องอยู่แล้ว และเขาก็ไม่เคยเห็นว่าจะทีใครโวยวายหรือไม่ชอบใจเลยสักคน นอกจากเธอคนนี้
"ชอบกับผีน่ะสิ คนบ้าเท่านั้นแหล่ะที่จะชอบแก้ผ้าให้คนอื่นเห็น ถึงจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็เถอะ บรื๋ออ...คิดแล้วขนลุก!"
ณัชชาว่าพร้อมกับท่าขนลุกขนพองประกอบคำพูดอยู่หลังผ้าม่าน ทำให้ชีคอัสมาลถึงกับลอบอมยิ้ม หากแต่หญิงสาวไม่มีโอกาสได้เห็น
ขณะนั้นข้างนอกก็เกิดเหตุวุ่นวายขึ้นเมื่อฮาน่าและเหล่านางรับใช้ที่ออกมาตามหาหญิงสาวพากันร้องตะโกนเรียกณัชชากันให้วุ่นวายไปหมด
"ฮาน่ามาตามเธอแล้ว ออกไปซะ"
อัสมาลว่า และณัชชาก็ส่ายศีรษะทันที เป็นตายเธอก็ไม่ยอมออกไปให้พวกเธอเหล่านั้นรุมทึ้งเธออีกเด็ดขาด!
"อย่าดื้อด้านแม่คนอวดดี เธอจะอยู่ในนี้ไม่ได้ นี่มันห้องส่วนตัวของฉัน ไม่อนุญาติให้ใครเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า อีกอย่างผู้หญิงกับผู้ชายก็ไม่ควรจะอยู่ใกล้ชิดกันในห้องหับที่มิดชิดแบบนี้ มันผิดจารีตและประเพณี เพราะฉะนั้นเธอควรออกไปได้แล้ว"
อัสมาลพูดเสียงเข้ม และถึงแม้ว่าอัสมาลจะพูดขนาดนั้น คนที่ซุกตัวเองอยู่หลังม่านก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ดี ทางเดียวที่จะไล่ณัชชาออกไปจากห้องของเขาได้ก็เห็นจะมีแค่ทางเดียว คือตามฮาน่าเข้ามา
อัสมาลเลิกสนใจหญิงสาว ร่างสูงหมุนตัวเดินไปทางประตูบานใหญ่ เช่นเดียวกับณัชชาที่รู้ว่าชีคอัสมาลจะทำอะไร หญิงสาววิ่งพรวดออกมาจากหลังม่านทันที มือบางยื่นไปข้างหน้าหมายจะรั้งแขนชีคหนุ่มเอาไว้ แต่ความซวยดันไม่เข้าใครออกใคร ด้วยความรีบร้อนทำให้ณัชชาไม่ทันระวัง เท้าบอบบางจึงเหยียบเอาชายชุดคลุมที่เธอสวมใส่เข้าจนสะดุดล้ม มือบางที่คิดว่าจะรั้งแขนของอัสมาลไว้จึงเปลี่ยนมาเป็นผลักร่างสูงล้มลงไปที่พื้นแทนโดยมีร่างของตัวเองทาบทับตามลงไปติดๆ
ชีคหนุ่มหัวใจเต้นแรงเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆของหญิงสาวที่ลอยวนอยู่แค่ปลายจมูก ความอวบหยุ่นของเนื้อสาวบดเบียดแนบชิดกับอกกว้าง อัสมาลพยายามดันร่างเล็กบอบบางออกห่าง แต่แม่ตัวดีกลับโอบกอดเขาไว้แน่น
"ทำบ้าอะไรของเธอ ลุกขึ้นไปเดี๋ยวนี้!"
อัสมาลสั่งเสียมเข้มแกมดุ แต่ณัชชาก็หาได้ฟังคำพูดของเขาไม่ ซ้ำยังโถมทับร่างกายกอดชีคหนุ่มแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกต่างหาก โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังล้อเล่นอยู่กับไฟ!
"ไม่! ไม่ลุกเด็ดขาด จะนอนทับเอาไว้อย่างนี้แหล่ะ ดูสิว่าคุณจะออกไปเรียกฮาน่าได้ยังไง!?"
ณัชชาพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก เพราะคิดว่าตัวเองชนะชีคหนุ่มได้ ในขณะที่้อัสมาลอยากจะยกมือขึ้นกุมหน้าผากของตัวเองเอาไว้ ใครสั่งใครสอนผู้หญิงคนนี้ว่าไอ้ที่เธอกำลังทำอยู่ขณะนี้เขาเรียกว่านอนทับ ทั้งๆที่เห็นกันอยู่ว่าเธอกำลังกอดรัดเขาซะแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
"ลุกขึ้นไปเดึ๋ยวนี้ยัยตุ๊กแกผี!"
อัสมาลคำรามลั่น พยายามบังคับน้ำเสียงให้ดูเหมือนว่าตัวเองกำลังโมโหสุดขีด ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าไม่ใช่ เขาไม่ได้โมโหร่างเล็กที่โอบกอดเขาอยู่แต่อย่างใด แต่กำลังหักห้ามใจและข่มกลั้นอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านของตัวเองต่างหาก
"ก็บอกว่าไม่ลุกยังไงเล่า!"
ณัชชาเถียง กอดรัดชายหนุ่มแน่นขึ้นด้วยความดื้อรั้น
เรือนร่างหอมกรุ่นที่แนบชิดกายแกร่งจนแทบจะหลอมละลายรวมเป็นเนื้อเดียวกันทำให้กำแพงยับยั้งชั่งใจของอัสมาลนั้นพังครืนลงมาไม่เป็นท่า พริบตาเดียวร่างเล็กของณัชชาก็ถูกอ้อมแขนแข็งแรงพลิกกลับลงไปนอนที่พื้นเบื้องล่างแทนร่างสูงใหญ่ของอัสมาลทันที
"รนหาเรื่อง!"
อัสมาลเอ่ยเสียงดุ กระชับโอบเอวบางเข้ามาจนชิด
"จะทำอะไรน่ะคุณชีค ปล่อยฉันนะ!"
ณัชชาตวาดเสียงเขียว มือบางยกขึ้นดันร่างสูงออกห่าง แต่อัสมาลไม่สะดุ้งสะเทือนหรือขยับเลยสักนิด
"จะสั่งสอนผู้หญิงอวดดี"
ชีคอัสมาลตอบยิ้มๆ รับรู้ถึงความนุ่มหยุ่นของก้อนเนื้อหน้าอกทั้งสองข้างและคิดอยากจะลองสัมผัสมันดูสักครั้ง ไม่ว่าเจ้าของจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม
"ไอ้ชีคโรคจิต คุณชีควิตถาร ปล่อยเดี๋ยวนึ้เลยนะ!"
ณัชชาตวาด คิดหาคำต่อว่าให้วุ่นวายไปหมด แววตากลมใสมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง พยายามดิ้นหนีสุดแรง แต่วงแขนแข็งแรงก็ยิ่งกอดกระชับแน่นขึ้นไปอีก
"ทีเมื่อกี้นี้ฉันบอกให้เธอปล่อยฉัน เธอยังไม่ยอมปล่อยเลย ก็ถือซะว่าเราหายกัน"
"จะหายกันได้ยังไงคุณชีค ฉันทับคุณไว้ไม่ให้คุณออกไปตามฮาน่าได้ แต่ที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้น่ะมันเรียกว่าลวนลามกันชัดๆ เอามือออกไปจากก้นฉันนะชีคบ้าจอมหื่นกาม!"
"ก็เพราะไอ้ปากแบบนี้ไงเธอถึงได้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนนี้ อยากจะรู้นักว่าปากที่กำลังต่อว่าฉันฉอดๆอยู่ตอนนี้มันจะดีและหวานฉ่ำสักแค่ไหน!"
โปรดติดตามตอนต่อไป....
Ranadda : เขียน
*ละหมาดซุบฮิ คือ ละหมาดตอนย่ำรุ่ง
- ผู้เขียน
