“เอาแล้ว กูเป็นคนกลางนะครับ พวกมึงเชิญเคลียร์กันเอาเอง” ไอ้เทียนยกมือขึ้นโบกไปมาราวกับไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้ด้วยแล้ว ส่วนผมก็จับจ้องมองไอ้รามที่ยกยิ้มมุมปากซึ่งเป็นการยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไหร่
“คงไม่ลืม” เอียงคอมองผมพลางทำหน้านึกคิด “เคยให้กูช่วย”
“ช่วยเหรอ? มึงให้ไอ้รามช่วยเหลือไรวะไอ้ไฟ” ไม่ต้องไอ้เทียนหรอกนะที่สงสัย ผมเองก็มึนงงไม่น้อยว่าตัวเองเคยไปขอความช่วยเหลืออะไรกับมัน แต่พอมานึกได้ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“มึงบอกเอง” ดวงตาคมของผมตวัดมองมันอย่างเอาเรื่อง ทั้งที่หัวใจมันร้อนรนราวกับจะระเบิดในอีกไม่ช้า “อยากได้อะไรให้บอก”
“อะไรกันวะ กูงงไปหมดแล้วเนี่ย!”
“กูอยากได้พะแพง” คำตอบที่ออกจากปากมันชัดเจนแจ่มแจ้ง “แล้วกูต้องได้”
พูดจบก็เดินออกจากห้องไอ้เทียนไปทันที รับรู้ถึงฝ่ามือที่กำกระป๋องเบียร์แน่นจนรู้สึกว่ามันยุบตามแรง กระทั่งกระป๋องส่งแรงดันของน้ำเบียร์ออกมาจนเลอะมือผ
